Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı 963 OTUZ ÜÇÜNCÜ BÖLÜM Kavga ve Uçus Hermione'nin planının ne oldugu konusunda Harry'-nin en ufak fikri yoktu, hatta bir planı olup olmadıgı konusunda da. Umbridge'in odasının dısındaki koridorda ilerlerlerken, onun bir adım arkasından yürüyordu, nereye gittiklerini bilmiyormus gibi görünmesinin çok süphe uyandırıcı olacagının farkındaydı. Hermione'yle konusmaya cesaret edemiyordu; arkalarından gelen Umbridge'le aralarında o kadar az mesafe vardı ki, onun düzensiz nefesini duyabiliyordu. Hermione onları merdivenlerden asagı, Giris Salonu'na götürdü. Büyük Salon'un çift kanatlı kapısından, konusma sesleri ve çatal bıçaklarla tabakların sıngırtısı yankılanıyordu - bes altı metre ötede, yemeklerinin tadını çıkaran, sınavların bitisini kutlayan ve dünyada hiçbir tasası olmayan insanların oldugu fikri Harry'ye inanılmaz geliyordu... Hermione dogruca mese kapıdan dısarı adım attı ve tas basamaklardan inip yumusak aksam havasına çıktı. Günes, Yasak Orman'daki agaçların üzerine dogru iniyor- 964 du artık. Hermione çimenlikte kararlı adımlarla yürürken -Umbridge de ona yetismek için hafiften kosuyordu- üçünün uzayan gölgeleri, arkalarındaki çimin üzerinde pelerin gibi dalgalanıyordu. "Hagrid'in kulübesinde saklı, degil mi?" dedi Umbridge hevesle, Harry'nin kulagına. "Tabii ki hayır," dedi Hermione, zehir damlayan bir sesle. "Yoksa Hagrid yanlıslıkla çalıstırabilirdi." "Evet," dedi Umbridge, heyecanı giderek katlanıyor-mus gibi görünüyordu. "Evet, çalıstırırdı tabii, koca melez angut." Güldü. Harry hızla dönüp onun gırtlagına yapısmak için dayanılmaz bir arzu duydu, ama kendine hâkim oldu. Ilık aksam havasında yara izi zonkluyordu, ama henüz akkor gibi yanmıyordu, Voldemort öldürmeye kalksa öyle olacagını biliyordu. Hermione Orman'a dogru yürümeye devam ederken, Umbridge, "Ee... nerede o zaman?" diye sordu, sesinde hafif bir süpheyle. "Orada tabii," dedi Hermione, karanlık agaçları göstererek. "Ögrencilerin kazara bulamayacakları bir yerde olmalıydı, degil mi?" "Elbette," dedi Umbridge, ama simdi sesinde hafif bir kaygı vardı. "Elbette... iyi o zaman... ikiniz önümden yürümeye devam edin." "Önden biz gidiyorsak, asanızı alabilir miyiz?" diye sordu Harry. "Hayır, hiç sanmıyorum, Mr Potter," dedi Umbridge tatlı tatlı, asasıyla Harry'nin sırtını dürterek. "Korkarım ki 965 Bakanlık benim hayatıma sizinkinden daha fazla deger veriyor." lk agaçların serin gölgesine ulastıklarında, Harry Hermione'yle göz göze gelmeye çalıstı; Orman'a asasız girmek, bu aksam o ana kadar yaptıkları her seyden daha büyük bir pervasızlıkmıs gibi görünüyordu gözüne. Ancak Hermione, Umbridge'e küçümseyici bir bakıs atmakla yetindi ve dogruca agaçların arasına daldı. Öyle bir hızla ilerliyordu ki, Umbridge kısa bacaklarıyla ona yetismekte zorlanıyordu. "Çok içerilerde mi?" diye sordu Umbridge, cüppesi bir çalıya takılıp yırtıldıgında. "A evet," dedi Hermione, "evet, çok iyi saklanmıs durumda." Harry'nin kuskuları iyice derinlesti. Hermione, Grawp'u ziyaret ettiklerinde izledikleri yoldan degil, üç yıl önce Harry'nin canavar Aragog'un inine ulasmak için izledigi yoldan gidiyordu. O olay sırasında Hermione onunla gelmemisti; sonunda nereye varacaklarını bildigini hiç sanmıyordu. "Ee - dogru yoldan gittigimize emin misin?" diye sordu ona imalı imalı. "A evet," dedi Hermione kararlı bir sekilde. Harry onun, çalı çırpının üzerinden yürürken gereginden fazla ses çıkardıgını düsündü. Arkalarında Umbridge, yerdeki bir fidana takılıp düstü. kisi de kalkmasına yardım etmedi; Hermione hiçbir sey olmamıs gibi yürümeye devam etti ve Page 361 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı omzunun üstünden yüksek sesle, "Biraz daha ileride!" diye seslendi. 966 "Hermione, sessiz ol biraz," diye fısıldadı Harry, aceleyle yanma giderek. "Burada sesimizi neyin duyacagı belli olmaz -" "Duyulmayı istiyorum zaten," diye cevap verdi Hermione alçak sesle, Umbridge gürültülü bir sekilde arkalarından kosarken. "Görürsün..." Harry'ye epey uzun görünen bir süre boyunca yürümeye devam ettiler. Yine Orman'm öyle derinlerine girmislerdi ki, sık agaçların olusturdugu örtü bütün ısıgı kesiyordu. Harry, Orman'da daha önce de hissettigi bir duyguya kapıldı, sanki görülmeyen gözler tarafından izleniyordu. "Ne kadar kaldı?" diye sordu Umbridge öfkeyle, Harry'nin arkasından. "Çok degil!" diye bagırdı Hermione, los ve nemli bir açıklıga vardıklarında. "Birazcık daha -" Bir ok havayı yararak uçtu ve tam basının üstündeki agaca tehditkâr, tok bir sesle saplandı. Ortalık birden toynak sesleriyle dolmustu; Harry, Orman zemininin sarsıldıgını hissedebiliyordu; Umbridge bir çıglık koyverip onu kalkan gibi önüne itti - Harry kendini ondan kurtarıp arkasına döndü. Elli kadar at-adam dört bir yandan beliriyordu. Hazır tuttukları, ok takılmıs yaylarını Harry, Hermione ve Umbridge'e dogrultmuslardı. Üçü yavas yavas açıklıgın ortasına dogru gerilediler, Umbridge'in agzından dehset dolu, tuhaf minik iniltiler çıkıyordu. Harry göz ucuyla Hermione'ye baktı. Hermione'nin yüzünde muzaffer bir gülümseme vardı. 967 "Kimsin?" dedi bir ses. Harry soluna baktı. Magorian adlı, kestane rengi bedenli at-adam çemberin içinden onlara dogru yürüyordu; ötekiler gibi o da yayım çekmisti. Harry'nin sagında, Umbridge hâlâ inildiyor, at-adama dogrulttugu asası fena halde titriyordu. "Sana kim oldugunu sordum, insan," dedi Magorian kaba bir sesle. "Ben Dolores Umbridge'im!" dedi Umbridge, tiz, dehset dolu bir sesle. "Sihir Bakanlıgı Müstesarı, Hogwarts Müdiresi ve Yüksek Müfettisi!" "Sihir Bakanlıgı'ndan mısın?" dedi Magorian, onları çevreleyen çemberdeki at-adamların çogu huzursuzca kıpırdandı. "Dogru!" dedi Umbridge, daha da tiz bir sesle, "o yüzden çok dikkatli olun! Sihirli Yaratıkların Düzenlenmesi ve Denetimi Dairesi'nin koydugu yasalar geregi, sizin gibi melezlerin bir insana saldırması -" "Bize ne dedin sen?" diye bagırdı vahsi görünümlü siyah bir at-adam. Harry onu hemen tanıdı: Bane'di bu. Etraflarından epey kızgın mırıltılar yükseldi, yaylar gerildi. "Onlara öyle deme!" dedi Hermione hiddetle, ama Umbridge onu duymusa benzemiyordu. Titreyen asasını hâlâ Magorian'a dogru tutarak devam etti: "Yasanın On Besinci Maddesi'nin 'B' fıkrası açıkça diyor ki, 'insana yakın zekâya sahip oldugu varsayılan ve bu yüzden de kendi eylemlerinden sorumlu kabul edilen bir sihirli hayvan tarafından yapılan herhangi bir saldırı -" "nsana yakın zekâ mı?" diye tekrarladı Magorian, 968 Bane ve digerleri öfkeyle kükreyip yeri eselerlerken. "Bu bize büyük bir hakaret, insan! Bizim zekâmız, çok sükür, sizinkinden çok ileri." Harry ve Hermione'nin Orman'a geçen gelislerinde gördükleri sert yüzlü kır at-adam, "Orman'ımızda ne yapıyorsun?" diye bögürdü. "Niye buradasın?" "Orman'ınız mı?" dedi Umbridge. Simdi sadece korkuyla degil, öfkeyle de titriyor gibiydi. "Size hatırlatırım ki, burada yasayabilmenizin tek sebebi, Sihir Bakanlıgı'nın size bazı toprakları -" Bir ok, basının o kadar yakınından vınladı ki, fare rengi saçının içinden geçti: Umbridge kulak tırmalayıcı bir çıglık atıp ellerini basına götürdü. Bazı at-adamlar onaylayan seslerle bagırıp çagırıyor, bazılarıysa kulak tırmalayıcı seslerle gülüyordu. Kisnemeyle karısık çılgın kahkahalarının los açıklıkta yankılanısı ve yeri eseleyen toynaklarının görüntüsü, son derece ürkütücüydü. "Simdi kimin Ormanı, insan?" diye bögürdü Bane. "Pis melezler!" diye bagırdı Umbridge, elleriyle hâlâ basını sıkı sıkı tutarak. "Canavarlar! Page 362 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Denetimsiz hayvanlar!" "Sus!" diye bagırdı Hermione, ama çok geçti artık: Umbridge asasını Magorian'a dogrultup, "Incarcerous!" diye bagırdı. Havadan kalın yılanlara benzeyen ipler fırlayıp at-adamın gövdesine dolandı, kollarını kıstırdı: Magorian öfkeyle haykırdı ve saha kalkıp, kurtulmak için debelendi. Öbür at-adamlar hızla ileri atıldılar. Harry, Hermione'yi yakaladıgı gibi yere indirdi; yerde 969 yüzüstü yatarken ve etrafında toynaklar gümbürderken bir an dehsete kapıldı, ama öfkeyle bögüren, çıglık atan at-adamların kimi üstlerinden atlıyor, kimi etraflarından dolasıyordu. "Yooooo!" diye tiz bir feryat kopardıgını duydu Umb-ridge'in. "Yoooooo... Ben Müstesar7im... beni böyle - Bırakın beni, hayvanlar... yooooo!" Harry kırmızı bir ısık parlaması gördü ve onun at-adamlardan birini Sersemletmeye çalıstıgını anladı; sonra Umbridge ciyak ciyak bir çıglık attı. Basını birkaç santim kaldıran Harry, Umbridge'in Bane tarafından arkadan yakalanıp havaya kaldırıldıgını gördü, dehset içinde debelenip haykırıyordu. Asası elinden yere düstü, Harry'nin yüregi heyecanla hop etti. Bir alabilse - Ama tam elini uzatırken, bir at-adam toynagı asanın üzerine indi ve onu ortadan ikiye ayırdı. "Simdi!" diye kükredi bir ses Harry'nin kulagında. Ansızın kalın, kıllı bir kol onu yakalayıp ayaga kaldırdı. Hermione de ayaga kaldırılmıstı. Harry hızla ilerleyen at-adamların çok-renkli sırtlarının ve baslarının üzerinden, Umbridge'in Bane tarafından sık agaçlıgın içine dogru götürüldügünü gördü. Durmaksızın çıglık atıyordu, ama sesi gittikçe uzaklastı ve sonunda, etraflarındaki toynakların tepinmelerinden duyulamaz hale geldi. "Ya bunlar?" dedi Hermione'yi tutan sert yüzlü, kır at-adam. "Yavru onlar," dedi hüzünlü bir ses yavasça, Harr/nin arkasından. "Taylara saldırmayız biz." "Onu buraya onlar getirdi, Ronan," diye karsılık verdi 970 Harry'yi sıkı sıkı tutan at-adam. "Ayrıca çok da yavru degiller... bu, erkeklige yaklasıyor." Harry'yi cüppesinin ensesinden salladı. "Lütfen," dedi Hermione nefes nefese, "lütfen bize saldırmayın, biz onun gibi düsünmüyoruz, Sihir Bakanlıgı çalısanı degiliz biz! Buraya, onu bizden uzaklastırırsınız umuduyla geldik sadece." Harry, Hermione'yi tutan kır at-adamın yüzündeki ifadeden, bunu söylemenin büyük bir hata oldugunu hemen anladı. Kır at-adam arka ayaklarıyla hiddetle yeri eseledi, basını arkaya attı ve, "Görüyor musun, Ronan?" diye bögürdü. "Simdiden türlerinin kibrine sahipler! Demek sizin pis islerinizi yapacaktık, öyle mi, insan kız? Hizmetkârlıgınızı yapacak, itaatkâr köpekler gibi düsmanlarınızı uzaklastıracaktık, öyle mi?" "Hayır!" dedi Hermione, dehsetten tizlesmis bir sesle. "Lütfen - onu kastetmedim! Sadece bize - yardım edersiniz diye umdum -" Ama battıkça batıyor gibiydi. "nsanlara yardım etmeyiz biz!" diye hırladı Harry'yi tutan at-adam. Onu biraz daha sıkı kavrayıp hafifçe saha kalkmıs, Harry'nin ayakları bir an yerden kesilmisti. "Biz ayrı bir türüz ve bundan gurur duyuyoruz. Buradan gidip de, istediginizi yaptıgımızı söyleyerek böbürlenmenize izin vermeyiz!" "Öyle bir sey söylemeyecegiz!" diye bagırdı Harry. "Yaptıklarınızı biz istedik diye yapmadıgınızı biliyoruz -" Ama kimse onu dinlemiyor gibiydi. Kalabalıgın arkasındaki sakallı bir at-adam bagırdı: 971 "Buraya davetsiz geldiler, sonuçlarına katlansınlar!" Bu sözlerin üzerine, öbür at-adamlar onaylarcasına gürledi. Boz bir at-adam, "Kadınla aynı kaderi paylassınlar!" diye bagırdı. "Masumları incitmediginizi söylemistiniz!" diye bagırdı Hermione, simdi gözünden sahici yaslar akıyordu. "Size zarar verecek hiçbir sey yapmadık, asaya ya da tehdide basvurmadık, sadece Page 363 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı okula dönmek istiyoruz, lütfen bırakın dönelim -" "Biz hain Firenze gibi degiliz, insan kız!" diye bagırdı kır at-adam, kisnemeler ortalıgı inleterek dediklerini onayladı. "Belki, konusan güzel atlar oldugumuzu sandın, ha? Biz kadim bir halkız, büyücü isgallerine ve hakaretlerine göz yummayız! Yasalarınızı tanımıyoruz, üstünlügünüzü kabul etmiyoruz, biz -" Ama devamını duyamadılar, çünkü tam o anda açıklıgın kenarında öyle bir gümbürtü koptu ki, hepsi, Harry, Hermione ve açıklıgı dolduran elli kadar at-adam, dönü]: etraflarına baktılar. Harry'nin at-adamı onu bırakıp ellerini çabucak yayma ve okluguna götürürken, Harry yere düstü. Hermione de yere bırakılmıstı. Tam Harry onur yanına kosarken, iki kalın agaç gövdesi tekinsiz bir sekilde iki yana dogru açıldı ve aralarından dev Gravvp'uı muazzam bedeni göründü. Deve yakın at-adamlar öbürlerinin yanına kadar geriledi; açıklıgın her karısı yaylarla ve atılmayı bekleyen oklarla kaynıyordu simdi. Yayların hepsi, dallardan olusar tavanın birazcık altındaki kocaman grimsi yüze dogrultul-mustu. Grawp yamuk agzını aptal aptal açmıstı; los ısıkte 972 onun tuglamsı sarı dislerinin parıldadıgını görebiliyorlardı; sönük, çamur rengi gözleri, ayaklarının dibindeki yaratıklara bakarken kısıldı. ki ayak bilegine de, kopartılmıs ip parçalan baglıydı. Agzını daha da açtı. "Hagır." Harry "hagır"m ne anlama geldigini ya da hangi dilde oldugunu bilmiyordu, pek umrunda da degildi; gözlerini Grawp'un insan boyundaki ayaklarından ayırmıyordu. Hermione koluna sıkı sıkı yapıstı; at-adamlar sessiz-lesmis, gözlerini deve dikmislerdi. Dev, sanki düsürdügü bir seyi arıyormus gibi hepsine tek tek bakarken, kocaman yuvarlak bası bir o yana bir bu yana sallanıyordu. "Hagır!" dedi yine, daha ısrarcı bir sesle. "Git buradan, dev!" diye seslendi Magorian. "Aramızda istenmiyorsun!" Bu sözler Grawp'u herhangi bir sekilde etkilemise benzemiyordu. Öne dogru biraz egildi (at-adamların yay tutan kolları gerginlesti) ve bögürdü: "HAGIR!" At-adamların bazıları endiselenmise benziyordu simdi. Ama Hermione hızla nefesini tuttu. "Harry!" diye fısıldadı. "Galiba 'Hagrid' demeye çalısıyor!" Tam o anda Grawp onları, at-adam denizindeki iki insanı gördü. Basını bir yarım metre kadar daha indirip onlara dikkatle baktı. Harry, Hermione'nin tir tir titredigini hissedebiliyordu. Grawp agzını yine ardına kadar açıp, derinden gelen bir sesle, "Hermi," dedi. "Aman Tanrım," dedi Hermione, Harry'nin kolunu 973 uyusmasına neden olacak kadar sıkarak, bayıldı bayılacak bir halde, "ha-hatırladı!" "HERM!" diye kükredi Grawp. "HAGIR NERE?" "Bilmiyorum!" diye ciyakladı Hermione, dehsetle. "Özür dilerim, Grawp, bilmiyorum!" "GRAWP HAGIR STYO!" Devin muazzam ellerinden biri asagı dogru uzandı. Hermione gerçekten çıglıgı bastı, geri geri birkaç adım kostu ve takılıp düstü. Asası olmayan Harry yumruk atmaya, tekme savurmaya, ısırmaya ve baska ne gerekirse yapmaya hazırlanırken, onlara dogru uzanan el, kar beyazı bir at-adama çarpıp yere devirdi. At-adamlarm bekledigi de buydu - Grawp'un uzanan parmaklan Harry'den yarım metre ötedeyken, elli ok havayı yararak deve dogru uçtu, onun yüzüne igne igne saplandı. Acıyla ve öfkeyle uluyan dev, dogrulup kocaman elleriyle yüzünü ovarak okların saplarını kırarken, uçlarının daha da derine saplanmasına neden oldu. Bögürerek muazzam ayaklarıyla yeri dövdü ve at-adamlar önünden telasla kaçıstılar; Grawp'tan akan çakıl tası iriligindeki kan damlaları, Hermione'yi ayaga kaldırmakta olan Harry'nin üstüne yagdı. kisi son hızla, agaçların sagladıgı korunaga dogru kostular. Oraya vardıklarında dönüp arkalarına baktılar; Grawp, yüzünden asagı kan akarken at-adamları körlemesine kapmaya çalısıyordu; at-adamlar ise kargasa içinde geri çekiliyor, açıklıgın öteki tarafındaki agaçların Page 364 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı arasından dörtnala uzaklasıyorlardı. Harry ve Hermione, Grawp'un bir kez daha öfkeyle kükre-yip yine agaçları ezerek arkalarından fırlayısını izledi. 974 "Ay, hayır," dedi Hermione, öyle kötü titriyordu ki dizlerinin bagı çözüldü. "Ay, korkunçtu. Hepsini öldürebilir." "Ben o kadar kaygılanmıyorum açıkçası," dedi Harry hasin bir sesle. Dörtnala kosan at-adamlarm ve tökezleye tökezleye arkalarından giden devin sesleri giderek uzaklastı. Harry sesleri dinlerken, yara izi yeniden fena halde zonkladı ve içinde bir dehset dalgası kabardı. O kadar çok vakit kaybetmislerdi ki - simdi Sirius'u kurtarmaktan, Harry imgeyi gördügünde oldugundan daha da uzaklardı. Harry asasını kaybetmekle kalmamıs, bir de her tür ulasım olanagından uzakta, Yasak Orman'da kısılı kalmıslardı. "yi plan," diye çıkıstı Hermione'ye, öfkesinin birazını olsun çıkarabilmek için. "Cidden çok iyi plan. Simdi ne yapıyoruz?" "Satoya dönmemiz gerekiyor," dedi Hermione halsizce. "Biz oraya gidene kadar Sirius ölür büyük ihtimalle!" dedi Harry, sinirle yakındaki bir agacı tekmeleyerek. Yukarıdan, konusmaya benzer tiz bir ses geldi ve basını kaldırıp baktıgında, kızgın bir Kabuluk'un küçük birer dala benzeyen uzun parmaklarını ona dogru çıtlattıgını gördü. "Eh, asalarımız olmadan hiçbir sey yapamayız," dedi Hermione ümitsiz bir halde. Zar zor ayaga kalktı. "Neyse, Harry, ta Londra'ya nasıl gitmeyi düsünüyordun ki zaten?" "Evet, biz de onu merak ediyorduk," dedi tamdık bir ses, Hermione'nin arkasından. 975 Harry ve Hermione içgüdüsel olarak birlikte hareket edip agaçların arasına dogru baktılar. Agaçların içinden Ron çıktı, arkasından da aceleyle Ginny, Neville ve Luna geldiler. Hepsi biraz hırpalanmıs görünüyordu - Ginny'nin yanagında çok sayıda uzun çizik, Neville'in sag gözünün üzerinde iri bir mor sislik vardı; Ron'un dudagı öncekinden de kötü kanıyordu -ama hepsi de hallerinden gayet memnun görünüyorlardı. "Ee," dedi Ron, alçak bir dalı önünden çekip Harry'nin asasını uzatarak, "fikri olan?" "Nasıl kaçtınız?" diye sordu Harry hayretle. Ron'dan asasını aldı. "ki Sersemletme, bir Silahsız Bırakma Büyüsü, Neville gerçekten güzel küçük bir Engelleme Büyüsü çaktı," dedi Ron havalı havalı, Hermione'nin de asasını uzatarak. "Ama en iyimiz Ginny'ydi, Malfoy'u hakladı - Yarasa Umacı Büyüsü - müthisti, bütün yüzü o kanat çırpan koca seylerle kaplandı. Neyse, pencereden sizin Orman'a dogru gittiginizi gördük ve pesinizden geldik. Umbridge'i ne yaptınız?" "Kapıp götürdüler," dedi Harry. "Bir at-adam sürüsü." "Sizi arkada mı bıraktılar yani?" diye sordu Ginny, afallamıs halde. "Hayır, Grawp onları kovaladı," dedi Harry. "Grawp kim?" diye sordu Luna ilgiyle. "Hagrid'in küçük kardesi," dedi Ron hemen. "Neyse, bosver onu simdi. Harry, ateste ne gördün? Kim-Oldugu-nu-Bilirsin-Sen Sirius'u yakalamıs mı, yoksa -?" "Evet," dedi Harry, yara izi yine acı verici bir sekilde 976 battı, "ve Sirius'un hâlâ hayatta oldugundan eminim, ama nasıl oraya gidip de ona yardım edecegiz, hiç bilemiyorum." Hepsi sustu, bir hayli korkmus görünüyorlardı; önlerindeki sorun asılamaz gibiydi. "Eh, biz de uçarız o zaman, degil mi?" dedi Luna, Harry'rün ondan duydugu en gerçekçi sesle. "Pekâlâ," dedi Harry sinirle, ona dönerek. "Bir kere, 'biz' derken kendini de katıyorsan, o zaman hiçbir sey yapmıyoruz. kincisi, süpürgesinin basında bir güvenlik ifritinin durmadıgı tek kisi Ron, o yüzden -" "Benim de süpürgem var!" dedi Ginny. "Evet ama sen gemliyorsun!" dedi Ron kızgın kızgın. Page 365 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı "Pardon ama, Sirius'a ne olacagına ben de senin kadar önem veriyorum!" dedi Ginny, çenesini sıkarak; birden Fred ve George'la aralarındaki benzerlik çarpıcı bir hale gelmisti. "Sen henüz çok -" diye lafa basladı Harry, ama Ginny hararetli hararetli, "Ben, Felsefe Tası için Kim-Ol-dugunu-Bilirsin-Sen'le savastıgın zamankinden üç yas büyügüm, dahası Malfoy'un uçan dev umacıların saldırısı altında Umbridge'in odasında kapalı kalması da benim sayemde -" "Evet ama -" "Hepimiz D.O/daydık," dedi Neville usulca. "Bütün amaç, Kim-Oldugunu-Bilirsin-Sen'le savasmaktı, degil mi? Bu da gerçek bir seyler yapmamız için ilk sansımız -yoksa hepsi bir oyun falan mıydı?" "Hayır - tabii ki degildi -" dedi Harry sabırsızca. 977 "O zaman biz de gelmeliyiz," diye noktayı koydu Ne-ville. "Yardım etmek istiyoruz." "Dogru," dedi Luna, mutlu mutlu gülümseyerek. Harry, Ron'la göz göze geldi. Ron'un da onunla aynı seyi düsündügünü biliyordu: Sirius'u kurtarma girisiminde kendisi, Ron ve Hermione'ye ek olarak D.O.'dan üye seçecek olsa, Ginny, Neville ya da Luna'yı seçmezdi. "Eh, fark etmez zaten," dedi Harry asabi asabi, "çünkü hâlâ oraya nasıl gidecegimizi bilmiyoruz -" "O isi hallettik sanıyordum," dedi Luna çıldırtıcı bir sekilde. "Uçuyoruz!" "Bak," dedi Ron, öfkesine zar zor hâkim olarak, "belki sen süpürgesiz de uçabiliyorsundur, ama bizim kanadımız falan çıkmıyor öyle her -" "Uçmanın süpürge dısında da yollan var," dedi Luna sükûnetle. "Herhalde Hırıltılı Gürül müdür nedir, ona binip gidecegiz, ha?" "Burusuk-Boynuzlu Hırgür uçamaz," dedi Luna vakur bir sesle, "ama onlar uçabilir, üstelik Hagrid binicilerinin aradıgı yeri bulmada çok iyi olduklarını söylüyor." Harry hızla döndü. ki agacın arasında, ürpertici bir sekilde ısıldayan beyaz gözleriyle iki Testral durmus, her kelimesini anlıyormusçasına konusulanları dinliyordu. "Evet!" diye fısıldadı Harry, onlara dogru giderek. Sü-rüngenimsi kafalarını salladılar, uzun kara yeleleri uçustu. Harry hevesle elini uzatıp en yakınındakinin parlak boynunu oksadı; onların çirkin oldugunu nasıl düsünebilmis-tiki? 978 "O manyak atımsı seyler mi?" dedi Ron tereddütle, Harry'nin oksadıgı Testral'in hafifçe solunda bir yere dogru bakarak. "Hani su, birinin nalları diktigine tanık olmadıkça göremediklerin, ha?" "Evet," dedi Harry. "Kaç tane?" "Sadece iki." "Ama bize üç tane lazım," dedi Hermione. Hâlâ biraz sarsılmıs haldeydi, ama aynı zamanda da kararlı görünüyordu. "Dört, Hermione," dedi Ginny, kaslarını çatarak. "Aslında, sanırım altı kisiyiz," dedi Luna sakin sakin, sayarak. "Aptallasma, hepimiz gidemeyiz!" dedi Harry kızgın kızgın. "Bakın, siz üçünüz -" Neville, Ginny ve Luna'yı isaret etti, "siz bu isin içinde degilsiniz, siz -" Hep bir agızdan itiraz etmeye basladılar. Harry'nin yara izine yine bir acı saplandı, bu seferki daha da siddetliydi. Kaybettikleri her an çok kıymetliydi; tartısacak vakti yoktu. "Peki, tamam, sizin seçiminiz," dedi ters ters, "ama baska Testral bulamazsak hiçbiriniz -" "Merak etme, baska Testral gelecek," dedi Ginny kendinden emin bir sekilde. O da Ron gibi, kısık gözlerini yanlıs yöne dikmisti, belli ki atlara baktıgını sanıyordu. "Nereden çıkarıyorsun bunu?" "Çünkü, farkında degilsin belki, sen de Hermione de kan içindesiniz," dedi Ginny sakin sakin, "ve biliyoruz ki 979 Hagrid, Testral'leri çig etle kendine çekiyor. Bu ikisi de o yüzden gelmis olmalı zaten." O anda Harry cüppesinin hafifçe çekildigini hissetti ve dönüp baktıgında, en yakınındaki Testral'in, Page 366 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Grawp'un kanıyla ıslanmıs olan kolunun yenini yaladıgını gördü. "Peki o zaman," dedi, aklına parlak bir fikir gelmisti. "Ron ve ben bu ikisine binip önden gidecegiz, Hermione sizinle kalıp baska Testral'leri de buraya çekebilir -" "Arkada kalmıyorum!" dedi Hermione hiddetle. "Gerek yok zaten," dedi Luna, gülümseyerek. "Bakın, baskaları da geliyor... ikiniz bayagı kokuyor olmalısınız..." Harry onun baktıgı tarafa döndü: En az altı yedi Test-ral, büyük derimsi kanatlarım hafifçe kapalı tutarak, gözleri karanlıkta ısıldayarak agaçların arasından onlara dogru geliyordu. Artık Harry'nin bir mazereti kalmamıstı. "Tamam," dedi kızgın kızgın, "birer tane seçip binin o zaman." 980 OTUZ DÖRDÜNCÜ BÖLÜM Esrar Dairesi Harry elini en yakınındaki Testral'in yelesine sıkı sıkı doladı, oradaki bir kütüge ayagını koydu ve atın ipek gibi sırtına acemice tırmandı. Testral itiraz etmedi, ama basını çevirdi ve, sivri disleri görünerek, Harry'nin cüppesini istahla yalamaya devam etti. Harry, kanat eklemlerinin arkasında dizlerini koyabilecegi, kendini daha güvende hissetmesini saglayan bir yer oldugunu kesfetti. Dönüp digerlerine baktı. Neville yanındaki Testral'in üzerine tırmanmıs, kısa bacagını atmaya çalısıyordu. Luna çoktan yerlesmisti bile, yanlamasına oturmus, sanki bunu her gün yapıyormus gibi sakin sakin cüppesini düzeltiyordu. Ancak Ron, Hermione ve Ginny, oldukları yerde duruyorlar, agızlan bir karıs açık, onlara bakıyorlardı. "Ne?" dedi Harry. "Nasıl binecegiz?" dedi Ron cılız bir sesle. "Onları göremiyoruz bile." "Aa, kolay," dedi Luna, nazik bir sekilde Testral'inden inip Ron, Hermione ve Ginny'nin yanına giderek. "Söyle gelin..." 981 Onları orada duran öbür Testral'lerin yanına götürdü ve tek tek hepsini bindirmeyi basardı. Her birinin ellerini atın yelesine dolarken, üçü de son derece ürkek görünüyordu. Onlara sıkı sıkı tutunmalarını söyleyip kendi atına döndü. "Delilik bu," diye mırıldandı Ron, serbest elini atının boynunda yukarı asagı hareket ettirerek. "Delilik... görebilseydim keske -" "Dua et görünmez kalsın," dedi Harry, yüzünde karanlık bir ifadeyle. "Herkes hazır mı öyleyse?" Hepsi basını evet anlamında salladı, Harry bes çift dizin cüppelerinin altında gerildigini gördü. "Tamam..." Testral'inin parlak siyah basının arkasına baktı ve yutkundu. "Sihir Bakanlıgı, ziyaretçi girisi, Londra," dedi tereddütle. "Seyy... nereye gidecegini... biliyorsan..." Bir an Harry'nin Testral'i hiçbir sey yapmadı; sonra/ neredeyse Harry'nin düsmesine sebep olan sert bir hareketle, iki yandaki kanatlar açıldı; at hafifçe egildi ve hemen ardından öyle hızla ve öyle dikine yükseldi ki, Harry onun kemikli sagrısından asagı kaymamak için kollarıyla bacaklarını sıkı sıkı dolamak zorunda kaldı. Agaçların en tepedeki dallarının arasından yukarı fırlayıp kan kırmızısı bir günbatımına çıkarlarken, gözlerini yumdu ve yüzünü atın ipeksi yelesine gömdü. Harry ömründe hiç bu kadar hızlı gittigini sanmıyordu: Testral kanatlarını neredeyse hiç çırpmadan, satonun üzerinden ok gibi geçti; serinleyen hava Harry'nin yüzüne 982 çarpıyordu; gözlerini rüzgârdan korumak için kısarak etrafına baktı ve bes arkadasının arkasından gelmekte oldugunu gördü. Onun hava akımından korunmak için hepsi Testral'inin boynuna elinden geldigince yatmıstı. Hogwarts arazisini geçmisler, Hogsmeade'i geride bırakmıslardı; Harry asagıda daglar ve Page 367 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı çukurluklar görebiliyordu. Gün ısıgı iyice azalırken, köylerde küçük ısık kümeleri görmeye basladı; sonra da, tepelerin arasından aceleyle evine dogru giden tek bir arabanın oldugu virajlı bir yolun üzerinden geçtiler... Harry arkasından bir yerden Ron'un, "Bu çok acayip!" diye seslendigini duydu ve görünürde seni tasıyan bir sey yokken bu yükseklikte hızla gitmenin nasıl bir his olacagını hayal etti. Alacakaranlık çöktü: Gökyüzü, minicik gümüs yıldızlarla bezeli açık bir gece moruna bürünüyordu. Çok geçmeden, yerden ne kadar yüksekte oldukları ya da ne hızla gittikleri hakkında onlara fikir verebilecek, bir tek Muggle kasabalarının ısıkları kalmıstı. Harry kollarını atının boynuna sıkı sıkı dolamıs, irade gücüyle daha hızlı gitmesini saglamaya çalısıyordu sanki. Acaba Sirius'u Esrar Dairesi'nde yerde gördügünden beri ne kadar zaman geçmisti? Acaba Sirius, Voldemort'a daha ne kadar karsı koyabilecekti? Harry'nin kesin bildigi tek sey varsa, o da vaftiz babasının ne Voldemort'un istedigini yaptıgı, ne de öldügüydü. Bu ikisinden herhangi biri gerçeklesmis olsa, Voldemort'un sevincinin ya da hiddetinin kendi bedeninde de akacagından ve yara izinin Mr VVeasley'nin saldırıya ugradıgı geceki kadar acıyacagından emindi. 983 Giderek koyulasan karanlıgın içinde uçmaya devam ettiler; Harry'nin yüzü kaskatı ve buz gibiydi, Testral'in iki yanma sıkı sıkı sarılmaktan bacakları uyusmustu, ama pozisyon degistirmeye cesaret edemiyordu, yoksa düsebilirdi... kulaklarına dogru hücum eden havanın ugultusundan sagır olmustu, agzı ise soguk gece rüzgârından buz kesmis ve kurumustu. Ne kadar yol almıs oldukları konusunda en ufak bir fikri yoktu artık; kendini tamamen altındaki yaratıga emanet etmisti. Testral kararlı bir sekilde geceyi yararak ilerliyor, hızla giderken kanatlarını neredeyse hiç çırpmıyordu. Çok gecikirlerse... Hâlâ yasıyor, hâlâ direniyor, hissedebiliyorum bunu... Voldemort, Sirius'un boyun egmeyecegine karar verirse... Bilirdim o zaman... Yüregi agzına geldi; Testral'in bası birden yere dogru dönmüs ve Harry onun boynundan öne dogru birkaç santim kaymıstı. Nihayet alçalıyorlardı... arkasından tiz bir çıglık duydugunu sandı ve tehlikeli bir sekilde döndü, ama düsen bir beden göremedi... herhalde ani yön degisikliginden dolayı onun gibi hepsi sok geçirmisti. Simdi her tarafta, giderek büyüyen parlak turuncu ısıklar vardı; binaların tepelerini, ısıldayan böcek gözlerine benzeyen farları, soluk sarı kareler biçimindeki pencereleri görebiliyorlardı. Harry'ye çok ani gelen bir sekilde, hızla kaldırıma dogru alçaldılar; Harry, Testral'ine olanca kuvvetiyle tutunup kendini darbeye hazırladı, ama at yere tüy gibi indi. Harry onun sırtından kayarak inip cadde- 984 ye göz gezdirdi. Dolup tasmıs çöp konteynırı hâlâ orada, tahrip edilmis telefon kulübesinin az ötesinde duruyordu, sokak lambalarının mat turuncu ısıgında her ikisi de soluk renkli görünüyordu. Ron biraz öteye inis yaptı ve anında Testral'inin tepesinden kaldırıma devrildi. "Bir daha asla," dedi, zar zor ayaga kalkarak. Test-ral'den uzaklasmaya çalıstı, ama onu göremediginden sagrısına tosladı, az kalsın tekrar yere düsüyordu. "Bir daha asla, asla... bu, hayatımın en kötü -" Hermione ve Ginny onun iki yanına inis yaptılar: Ron'a kıyasla atlarından biraz daha zarif bir sekilde indiler, ama onların da yüzlerinde, ayaklarını yeniden yere bastıkları için rahatlamıs bir ifade vardı; Neville, Testral'inin üzerinden yere atladı, tir tir titriyordu, Luna ise kolayca indi. "Ee, simdi nereye gidiyoruz?" diye sordu Harry'ye, sanki ilginç bir gezideymis gibi, kibar ve ilgili bir sesle. "Suradan," dedi Harry. Testral'ini minnettar bir sekilde, söyle bir oksadı ve öne düsüp çabucak harap telefon kulübesine giderek kapısını açtı. Digerleri tereddütte kalmıstı, "Hadi!" dedi çabuk olsunlar diye. Ron ile Ginny onun sözünü dinleyerek gelip kulübeye girdiler; arkalarından Hermione, Neville ve Luna da içeri tıkıstı. Harry dönüp, çöp konteynırının içinde çürümüs yiyecek artıgı arayan Page 368 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Testral'lere baktı, sonra da Luna'nın arkasından güç bela kulübeye sıkıstı. "Kim ahizeye en yakınsa, 'altı iki dört dört iki'yi çevirsin!" dedi. 985 s Ron'a düstü, ahizeye uzanabilmek için kolunu garip bir sekilde bükerek numarayı çevirdi. Kadran tıkır tıkır yerine dönerken, kulübenin içinde o sakin kadın sesi duyuldu. "Sihir Bakanlıgı'na hosgeldiniz. Lütfen adınızı ve isinizi belirtin." "Harry Potter, Ron Weasley, Hermione Granger," dedi Harry çabuk çabuk, "Ginny VVeasley, Neville Longbottom, Luna Lovegood... birini kurtarmaya geldik, tabii Bakanlık'mız bunu bizden önce yapabilecekse, o baska!" "Tesekkürler," dedi sakin kadın sesi. "Ziyaretçiler, lütfen rozetlerinizi alın ve cüppelerinizin önüne takın." Genellikle iade edilen bozuklukların çıktıgı madeni olukta altı tane rozet göründü. Hermione onları toplayıp hiç konusmadan Ginny'nin basının üzerinden Harry'ye uzattı. Harry üsttekine baktı: Harry Potter, Kurtarma Görevi yazıyordu. "Bakanlık ziyaretçileri, güvenlik masasında bir aramadan geçmek ve asalarınızı kayıt için sunmak zorundasınız, güvenlik masası Atriyum'un öbür ucundadır." "yi!" dedi Harry yüksek sesle, yara izi bir kez daha zonklamıstı. "Gidebilir miyiz artık?" Telefon kulübesinin zemini sarsıldı ve camların dısındaki kaldırım yükseliyormus gibi göründü; çöpü karıstıran Testral'ler yavas yavas gözden kayboluyordu; üstlerine karanlık çöktü ve yeknesak bir gıcırtıyla Sihir Bakanlıgı'nın derinliklerine gömüldüler. Altın bir ısık demeti ayaklarını aydınlattı, sonra da genisleyip vücutları boyunca yükseldi. Harry dizlerini kıra- 986 rak ve asasını o sıkısıklıkta elinden geldigince hazır tutarak, onları kimsenin bekleyip beklemedigini görmek için etrafına bakındı, ama göründügü kadarıyla Atriyum bombostu. Gündüze kıyasla daha az ısık vardı içeride; duvarlara yerlestirilmis söminelerde ates yanmıyordu, ama asansör yavasça dururken, lacivert tavandaki altın simgelerin hâlâ yılan gibi kıvrılıp büküldügünü gördü. "Sihir Bakanlıgı iyi aksamlar diler," dedi kadın sesi. Telefon kulübesinin kapısı savrulup açıldı; Harry dü-sercesine öne fırladı, ardından da Neville ile Luna çıktılar. Atriyum'daki yegâne ses, altın fıskiyeden akan suyun düzenli sıpırtısıydı; cadının ve büyücünün asalarından, at-adamın okunun, cincücenin sapkasının ve ev cininin kulaklarının ucundan fıskıran sular, etraflarındaki havuza bosalıyordu. "Hadi," dedi Harry usulca ve öne düstü, salonda kosarak fıskiyenin yanından geçtiler; geçen sefer Harry'nin asasını tartan nöbetçibüyücünün oturdugu ve simdi bos duran masaya dogru gittiler. Harry orada bir güvenlik görevlisi bulunması gerektiginden, bulunmamasının tekinsiz bir isaret oldugundan emindi, altın kapılardan geçip asansörlere dogru giderlerken içindeki kötü his daha da güçlendi. En yakınındaki "asagı" dügmesine bastı ve neredeyse anında, takırdayan bir asansör göründü. Altın parmaklıklar, ortalıkta yankılanan gürültülü bir tangırtıyla iki yana dogru açıldı, çabucak içeri girdiler. Harry dokuz numaralı dügmeye hızla bastı; parmaklıklar gümbürtüyle kapandı ve asansör tangır tungur inmeye basladı. Mr VVeasley'yle birlikte geldigi 987 gün Harry asansörlerin ne kadar gürültü çıkardıgını fark etmemisti; patırtının binadaki bütün güvenlik görevlilerinin dikkatini çekeceginden emindi, ama asansör durunca sakin kadın sesi, "Esrar Dairesi," dedi ve parmaklıklar açıldı. En yakındaki mesalelerin asansörden gelen hava akımıyla titresen ısıkları dısında hiçbir kıpırtının olmadıgı koridora çıktılar. Harry düz siyah kapıya dogru döndü. Aylar boyunca rüyasında gördükten sonra, sonunda gelmisti. "Gidelim," diye fısıldadı ve öne düsüp koridordan ilerlemeye basladı. Luna hemen arkasında, agzı hafifçe açık, etrafa göz gezdiriyordu. "Pekâlâ, dinleyin," dedi Harry, kapıya iki metre kala durarak. "Belki... belki bir iki kisi burada kalmalı - gözcü olarak; ve -" "Gelen olursa size nasıl haber verecegiz peki?" diye sordu Ginny, kaslarını kaldırarak. "Çok uzakta Page 369 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı olabilirsiniz. "Seninle geliyoruz, Harry," dedi Neville. "Hadi ise koyulalım," dedi Ron kararlı bir sesle. Harry yine de hepsini yanında götürmek istemiyordu, ama anlasılan baska seçenegi yoktu. Kapıya döndü ve yürüdü... tıpkı rüyasmdaki gibi, kapı kendiliginden açıldı. Harry önde, digerleri arkada, esikten içeri adım attılar. Büyük, daire seklinde bir odadaydılar. Zemin ve tavan da dahil, buradaki her sey siyahtı; birbirinin aynısı, dümdüz, tokmaksız siyah kapıların esit aralıklarla yerlestirilmis oldugu siyah duvarlara mavi alevli mum öbekleri serpistirilmisti; mumların soguk, titrek ısıklarının parlak 988 mermer zemine vuran yansıması, ayaklarının altında karanlık sular uzanıyormus gibi bir görüntü yaratıyordu. "Biri kapıyı kapasın," diye fısıldadı Harry. Neville dedigini yapar yapmaz Harry bu emri verdigine pisman oldu. Arkalarındaki koridordan gelen uzun ısık huzmesi gidince oda öyle karanlıklastı ki, bir süre duvardaki mavi alev demetlerinden ve kendilerinin zemindeki hayaletimsi yansımalarından baska hiçbir sey görünmez oldu. Harry rüyasında bu odadan kararlı adımlarla yürüyüp geçiyor ve girisin hemen karsısındaki kapıdan girip yoluna devam ediyordu. Ama burada etraflarında bir düzine kadar kapı vardı. Karsısında duran kapılara bakıp hangisinin dogrusu olduguna karar vermeye çalısırken, büyük bir gümbürtü duyuldu ve mumlar yana dogru hareket etmeye basladı. Daire biçimindeki oda dönüyordu. Hermione yerin de hareket etmesinden korkuyormus gibi Harry'nin koluna yapıstı, ama zemin oldugu gibi kaldı. Duvar hızla kayarken, çevrelerindeki mavi alevler birkaç saniye için bulanıklasıp neon çizgilere benzediler; sonra, tıpkı basladıgı kadar ani bir sekilde, gümbürtü durdu ve her sey tekrar sabitlesti. Harry'nin gözlerinin içine mavi izler kazınmıstı; baska bir sey göremiyordu. "O da neydi öyle?" diye fısıldadı Ron korkuyla. "Sanırım hangi kapıdan girdigimizi hatırlamayalım diyeydi," dedi Ginny çok alçak sesle. Harry onun haklı oldugunu anında fark etti: Çıkıs kapısını bulması, zifir karası zeminde karınca bulmak kadar 989 ^ zordu; üstelik, yollarına devam etmek için girmeleri gereken kapı, etraflarındaki on iki kapıdan herhangi biri olabilirdi. "Nasıl çıkacagız peki?" dedi Neville tedirgin tedirgin. "Eh, simdi bunun önemi yok," dedi Harry etkili bir sesle. Gördügü mavi çizgileri silmek için gözlerini kırpıstırdı ve asasını daha sıkı kavradı. "Sirius'u bulana kadar çıkmamız gerekmeyecek -" "Aman sakın ona sesleneyim deme!" dedi Hermione telasla; ancak bu defa Harry'nin onun tavsiyesine hiç ihtiyacı yoktu, içgüdüleri ona mümkün oldugunca sessiz kalmasını söylüyordu zaten. "Nereye gidiyoruz o zaman, Harry?" diye sordu Ron. "Bilmi-" diye basladı Harry. Sonra yutkundu. "Rüyalarımda, asansörlerin oldugu koridorun sonundaki kapıdan geçip karanlık bir odaya giriyordum - burası orası. Sonra da bir baska kapıdan geçip sanki... parıltılı bir odaya. Birkaç kapı denemeliyiz," dedi aceleyle, "dogru kapıyı görünce tanırım. Hadi." Dogruca tam karsısındaki kapıya yürüdü, digerleri de hemen arkasından geldiler. Sol elini serin, parlak yüzeye koydu ve tam asasını kaldırmıs vurmak üzereyken, kapı kendiliginden açılıverdi. Harry kapıyı itti. Kapı kolayca savruldu. Page 370 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı lk odanın karanlıgından sonra, tavandan sarkan altın zincirlerin üzerindeki alçak lambalar bu uzun dikdörtgen odayı çok daha aydınlık gösteriyordu, ama Harry'nin rüyalarında gördügü gibi parlayan ısıklar yoktu ortada. Burası hayli bos sayılırdı; sadece birkaç masa ve odanın tam 990 ortasında duran, hepsinin içine girip yüzebilecegi büyüklükte muazzam bir cam depo dolusu koyu yesil bir sıvı vardı; sıvının içinde inci beyazı nesneler yüzüyordu. "Onlar ne?" diye fısıldadı Ron. "Bilmiyorum," dedi Harry. "Balık mı?" dedi Ginny. "Akvaviryus Kurtları!" dedi Luna heyecanla. "Babam demisti Bakanlık bunları yetistiriyor -" "Hayır," dedi Hermione. Sesi tuhaf çıkıyordu. Öne çıkıp deponun içine baktı. "Beyin bunlar." "Beyin mi?" "Evet... acaba onlarla ne yapıyorlar?" Harry de onun yanına, depoya gitti. Hermione haklıydı, bu kadar yakından bakıldıgında hiç süphe yoktu. Ürpertici bir sekilde parıldayarak yesil sıvının derinliklerinde yüzerken, bazen görülebilecek kadar yaklasıyor, bazen uzaklasıp görünmez oluyor, kaygan karnabaharları andırıyorlardı. "Çıkalım burdan," dedi Harry. "Burası degil, baska bir kapıyı denememiz gerekiyor." "Burda da kapılar var," dedi Ron, etraflarındaki duvarları isaret ederek. Harry'nin yüregi daraldı; acaba ne kadar büyüktü burası? "Rüyamda o karanlık odadan ikincisine geçiyordum," dedi. "Bence dönüp sansımızı orada denemeliyiz." Böylece karanlık, daire seklindeki odaya döndüler; simdi Harry'nin gözlerinin önünde mavi mum alevleri yerine beyinlerin hayaletimsi sekilleri yüzüyordu. "Dur!" dedi Hermione aniden, Luna beyin odasının 991 kapısını arkalarından kapamaya hamle ederken. "Alazla!" Asasıyla havada bir sekil çizdi ve kapının üzerinde yanan bir "X" isareti belirdi. Kapı arkalarından kapanır kapanmaz büyük bir gümbürtü duyuldu ve bir kez daha duvar büyük bir hızla dönmeye basladı, ama simdi donuk mavinin arasında kırmızı ve altın renkte büyük bir leke vardı ve her sey yeniden durdugunda alevli çarpı isareti hâlâ yanıyor, az önce denedikleri kapıyı gösteriyordu. "yi düsündün," dedi Harry. "Peki, sunu deneyelim -" Yine dümdüz yürüyüp asasını yukarıda tutarak tam karsısındaki kapıyı açtı. Digerleri de hemen arkasındaydı. Bu oda öncekinden daha büyüktü, lostu ve dikdörtgen biçimindeydi. Ortası ise çöküktü, yaklasık altı metre derinliginde kocaman bir tas çukur olusturuyordu. Odanın çevresini oldugu gibi dolasan tas sıralara benzer bir yapının en üst katında duruyorlardı; Harry'nin Büyücesû-ra önünde durusmasının yapıldıgı mahkeme salonundaki ya da bir amfiteatrdaki gibi, asagı dogru inen dik basamaklar vardı. Ancak zincirli bir koltuk yerine, çukurun ortasında yükseltilmis bir tas platform duruyordu, üzerinde de tas bir kemer. Bu kemer öyle eski, çatlak ve yıpranmıs görünüyordu ki, Harry onun hâlâ ayakta olmasına hayret etti. Herhangi bir duvardan destek almayan kemerden asagı, ortamdaki soguk havanın durgunluguna ragmen az önce dokunulmus gibi hafifçe çırpınan yırtık pırtık bir siyah perde ya da tül sarkıyordu. "Kim var orada?" dedi Harry, bir alt sıraya atlayarak. Cevap gelmedi, ama tül çırpınıp dalgalanmayı sürdürdü. "Dikkatli ol!" diye fısıldadı Hermione. 992 Harry basamaklardan birer birer inerek çukurun tas zeminine vardı. Platforma dogru agır agır yürürken ayak sesleri gürültüyle yankılandı. Sivri tepeli kemer, simdi Harry'nin durdugu yerden, yukarıdan baktıgı zamankine kıyasla çok daha yüksek görünüyordu. Tül, sanki az önce içinden biri geçmis gibi hafif hafif dalgalanıyordu hâlâ. "Sirius?" diye konustu yine Harry, simdi daha yakın oldugu için sesini çok daha alçak tutarak. Kemerin öte yanında, tülün hemen arkasında birinin durdugu seklinde çok garip bir duyguya kapıldı. Asasını sıkı sıkı kavrayarak platformun kenarından dolandı, ama orada kimse yoktu; görebildigi tek sey, yırtık pırtık siyah tülün öbür tarafıydı. Page 371 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı "Gidelim," diye seslendi Hermione, tas basamakların ortasından. "Bunda bir yanlıslık var, Harry, hadi, gidelim." Sesine bakılırsa korkmus gibiydi, beyinlerin oldugu odadakinden çok daha fazla hem de. Ama Harry kemerin, ne kadar eski olsa da güzel sayılabilecegini düsünüyordu. Hafif hafif dalgalanan tül merakını uyandırıyordu; platforma çıkıp tülün içinden geçmeye yönelik çok güçlü bir istek duyuyordu. "Harry, gidelim hadi, olur mu?" diye bastırdı Hermione. "Tamam," dedi Harry, ama kımıldamadı. Az önce bir sey isitmisti. Tülün öteki tarafından sönük fısıltılar, mırıltılar geliyordu. "Ne diyorsunuz?" dedi çok yüksek sesle, sözleri tas basamaklarda yankılandı. 993 "Kimse konusmuyor, Harry!" dedi Hermione, simdi ona dogru yürüyerek. "Sunun arkasında birileri fısıldıyor," dedi Harry. Onun kol mesafesinden çıkıp çatık kaslarla tüle bakmaya devam etti. "Sen misin o, Ron?" "Ben burdayım, abı," dedi Ron, kemerin kenarından çıkarak. "Baska kimse duyamıyor mu?" diye sordu Harry, çünkü fısıltılar ve mırıltılar giderek yükseliyordu; tam olarak buna niyetlenmeden, platforma adım atmıstı. "Ben de duyuyorum onları," diye mırıldandı Luna, kemerin kenarından çıkıp onlara katılarak, dalgalanan tüle bakmaya basladı, "içeride insanlar var! "Nasıl yani, 'içeride'7." diye sordu Hermione, durumun gerektirdiginden çok daha kızgın bir ses tonuyla. En alt basamaktan asagı atladı. "Orada 'içerisi' diye bir sey yok ki, bir kemer sadece, kimsenin duracagı bir yer yok orada. Harry, yeter, uzaklas -" Kolundan tutup çekti, ama Harry direndi. "Harry, buraya Sirius için gelmistik!" dedi Hermione tiz, çaresiz bir sesle. "Sirius," diye tekrarladı Harry, ipnotize olmus gibi, dalgalanıp duran tüle bakıyordu hâlâ. "Evet..." Sonra birden beyninde bir sey yerine oturdu; Sirius ele geçirilmis, baglanmıs, iskence görüyordu, o ise burada durmus, bir kemere bakıyordu... Platformdan birkaç adım geriledi ve gözlerini tülden zar zor aldı. "Gidelim," dedi. 994 "Ben de bunu demeye - e, gidelim o zaman!" dedi Hermione ve öne düsüp platformun etrafından dolastı. Öteki tarafta Ginny ve Neville de tüle bakıyorlardı, kendilerinden geçmis gibiydiler. Hiçbir sey demeden Hermione Ginny'nin, Ron ise Neville'in kolundan tuttu ve onları kararlı bir sekilde en alt basamaga götürüp kapıya kadar çıkardılar. Yeniden karanlık, daire seklindeki odaya döndüklerinde, Harry, "Sence o kemer neydi?" diye sordu Hermi-one'ye. "Bilmiyorum, ama her neyse, tehlikeliydi," dedi Hermione kendinden emin bir sesle, o kapıya da yanan bir çarpı çekerken. Bir kez daha, duvar döndü ve durdu. Harry gidip rastgele bir kapıyı itti. Kapı kıpırdamadı. "Ne var?" dedi Hermione. "Bu... kilitli..." dedi Harry, bütün agırlıgıyla yüklenerek. Ama kapı yerinden oynamadı. "Bu kapı o zaman, degil mi?" dedi Ron heyecanla, kapıyı zorla açmaya çalısan Harry'ye yardım ederek. "Bu kapı olmalı!" "Çekilin yoldan!" dedi Hermione sert bir sesle. Asasını, normal bir kapıda kilidin olması gereken yere dogrulttu ve, "Alohomora!" dedi. Hiçbir sey olmadı. "Sirius'un çakısı!" dedi Harry. Onu cüppesinin cebinden çıkardı ve kapıyla duvar arasındaki açıklıga soktu. Digerleri merakla izlerken çakıyı yukarıdan asagı kaydırdı ve çekip yeniden omzuyla yüklendi. Kapı eskisi gibi sı- 995 ki sıkı kapalıydı. Dahası, Harry çakıya bakınca, bıçagının erimis oldugunu gördü. "Tamam, bu kapıyı bırakıyoruz," dedi Hermione, tartısmaya meydan vermez bir sesle. Page 372 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı "Ama ya orasıysa?" dedi Ron, yüzünde endise ve istek karısımı bir ifadeyle kapıya bakarak. "Olamaz, Harry rüyasında bütün kapılardan geçebiliyordu," dedi Hermione, yanan bir çarpı atarak. Harry, Si-rius'un ise yaramaz hale gelmis çakısını cebine koydu. "Orada ne olabilir, biliyor musunuz?" dedi Luna hevesle, duvar yeniden dönmeye baslarken. "Eminim vıdıvıdı bir seydir," dedi Hermione çaktırmadan. Neville gergin gergin güldü. Duvarın dönüsü durdu ve Harry, giderek artan bir ümitsizlik içinde, bir sonraki kapıyı itip açtı. "ste burası!" Dans eden, elmas gibi parıldayan güzel ısıktan anlamıstı hemen. Harry'nin gözleri, göz kamastırıcı ısıltıya alıstı. Her yüzeyde parıldayan, irili ufaklı, bazısı dolaplı, bazısı tasınır cinsten, bazısı kitaplıkların arasındaki bosluklarda asılı, bazısı oda boyunca uzanan masaların üzerinde duran saatlerle doluydu her taraf. Minyatür ayak sesleri gibi islek, bitmek bilmez bir tik tak sesi doldurmustu ortalıgı. Dans eden, elmas parlaklıgında ısıgın kaynagı, odanın öbür ucunda duran çok yüksek bir kristal fanustu. "Buradan!" Dogru yolda olduklarını bildiginden, Harry'nin kalbi çılgınca çarpıyordu simdi. Önden yürüyüp sıra sıra masa- 996 ların arasından geçerek, tıpkı rüyasında yaptıgı gibi, ısıgın kaynagına ilerledi: bir masanın üzerinde duran, kendi boyundaki, içinde dalga dalga yükselip ısıldayan bir rüzgâr varmıs gibi görünen kristal fanusa. Yaklasırlarken, "Aa, bakini" dedi Ginny, fanusun ortasını göstererek. Isıltılı akımın içinde süzülen minicik, mücevher gibi parlak bir yumurta vardı. Fanusta havalanırken çatlayıp açıldı ve içinden bir sinekkusu çıktı. Fanusun en tepesine süzüldü, ama hava akımına kapıldıgında tüyleri tekrar ıslak, vıcık vıcık bir hal aldı; yeniden fanusun dibine tasındıgında ise tekrar yumurtasının içine kapanmıstı. "Yürüyün!" dedi Harry sert bir sesle, çünkü Ginny durup kusun yine yumurtadan çıkısını izlemek isteme belirtileri gösteriyordu. "Sen o eski kemerin orada epey oyalanmıstın ama!" dedi huysuz huysuz. Yine de, Harry fanusun arkasındaki tek kapıya yürürken o da pesinden gitti. "Burası," dedi Harry yine. Artık kalbi öyle hızla ve siddetle çarpıyordu ki, konusmasını engelliyor olması gerektigini düsündü. "Suradan geçince -" Dönüp onlara baktı; hepsi asasını çıkarmıstı, birden ciddi ve endiseli görünmeye baslamıslardı. Sonra yine dönüp kapıya dogru baktı. tince kapı açıldı. Gelmislerdi iste, orayı bulmuslardı: sadece küçük, tozlu, cam kürelerle kaplı olan kule gibi raflarla dolu, kilise yüksekliginde bir yer. Küreler, raflar boyunca belli aralıklarla yerlestirilmis mum mesnetlerinden gelen ısıkta donuk donuk ısıldıyordu. Arkalarında bıraktıkları daire 997 seklindeki odada oldugu gibi, mumların alevi maviydi. Oda çok soguktu. Harry yavas yavas ilerleyerek iki raf sırasının arasından uzayıp giden los koridora baktı. Hiçbir sey duymadı, gözüne en küçük bir kıpırtı çarpmadı. "Doksan yedinci sıra demistin," diye fısıldadı Hermi-one. "Evet," diye mırıldandı Harry, en yakın sıranın sonuna bakarak. Oradaki mavi mavi parlayan mum öbeklerinin altında gümüs bir elli üç sayısı vardı. "Saga gitmemiz gerekiyor galiba," diye fısıldadı Her-mione, gözlerini kısıp bir sonraki sıraya bakarak. "Evet... surası elli dört..." "Asalarınızı hazır tutun," dedi Harry usulca. Ses çıkarmadan, sık sık dönüp arkalarına bakarak, rafların arasında uzanan ve basıyla sonu karanlık içinde kalan uzun dar yollardan ilerlediler. Karlardaki her cam kürenin altına minicik, sararmıs etiketler yapıstırılmıstı. Kürelerin bazıları tuhaf, akıskan bir ısıkla parlıyordu; digerlerinin içi ise patlamıs ampuller kadar sönük ve karanlıktı. Seksen dördüncü sırayı geçtiler... seksen bes... Harry en ufak bir kıpırtıyı duyabilmek için kulak kesilmisti, ama simdi Sirius'un agzı tıkanmıs olabilirdi, baygın düsmüs de olabilirdi... ya da, dedi Page 373 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı kafasının içinde davetsiz bir ses, çoktan ölmüs olabilir... Hissederdim, dedi kendi kendine. Kalbi simdi âde-melmasmda davul çalıyordu. Bilirdim... "Doksan yedi!" diye fısıldadı Hermione. 998 Sıranın sonunda toplanarak uzayıp giden aralıga baktılar. Kimse yoktu. "En sonda," dedi Harry, agzı biraz kurumustu. "Bur-dan dogru dürüst görünmüyor." Ve onları, bazıları önlerinden geçerken hafifçe ısıldayan cam toplarla kaplı yüksek raf sıralarının arasından geçirdi... "Yakında olmalı," diye fısıldadı Harry, artık her adımında Sirius'un hırpalanmıs bedeninin karanlık zeminde belirmesini bekleyerek. "Geldik neredeyse... çok yaklastık..." "Harry?" dedi Hermione tereddütlü bir sesle, ama Harry cevap vermek istemiyordu. Agzı kupkuruydu. "Burda... bir yerde..." dedi. Sıranın sonuna gelmis, yine los mum ısıgına çıkmıslardı. Kimse yoktu. Sadece yankılanan, tozlu bir sessizlik. "Belki..." diye fısıldadı Harry çatlak bir sesle, bir sonraki aralıga bakarak. "Ya da belki..." Çabucak gidip bir sonrakine baktı. "Harry?" dedi Hermione yine. "Ne?" diye hırladı Harry. "Bence... Bence Sirius burada degil." Kimse konusmadı. Harry hiçbirine bakmak istemiyordu. Midesi bulanıyordu. Sirius'un niye burada olmadıgını anlamıyordu. Burada olmalıydı. Onun, Harry'nin, onu gördügü yer burasıydı... Sıraların sonundaki açıklıkta kosarak hepsine tek tek baktı. Gözünün önünden koridor üzerine koridor geçti, hepsi de bostu. Sonra gözlerini ona dikmis arkadaslarının yanından geçerek öbür tarafa dogru kostu. Hiçbir yerde Sirius'tan da, bir mücadeleden de eser yoktu. 999 "Harry?" diye seslendi Ron. "Ne?" Ron'un ne diyecegini duymak istemiyordu; Ron'un ona aptallık ettigini söyleyisini ya da Hogwarts'a dönmeyi önerisini duymak istemiyordu. Yüzünü sıcak basmaya baslamıstı; yukarıdaki Atriyum'un aydınlıgı ve digerlerinin suçlayan bakıslarıyla karsılasmadan önce burada karardıkta uzun bir süre gizlenmek geliyordu içinden... "Sunu gördün mü?" dedi Ron. "Ne?" dedi Harry, bu sefer hevesle - Sirius'un orada olduguna dair bir isaret, bir ipucu olmalıydı. Dönüp demin hepsinin durdukları yere, doksan yedinci sıranın biraz asagısına gitti, ama orada hiçbir sey görmedi. Ron durmus, rafta duran tozlu cam kürelerden birine bakıyordu sadece. "Ne?" diye tekrarladı Harry somurtarak. "Bunun - bunun üzerinde senin adın var," dedi Ron. Harry biraz daha yaklastı. Ron, mat bir iç ısık saçan, ama çok tozlu, yıllardır dokunulmamıs gibi görünen küçük bir cam küreyi gösteriyordu. "Benim adım mı?" dedi Harry saskın saskın. Daha da yaklastı. Ron kadar uzun olmadıgından, tozlu cam topun hemen altındaki rafa yapıstırılmıs sarımsı etiketi okuyabilmek için boynunu uzatması gerekti. Zarif bir yazıyla on altı yıl öncesinin tarihi yazılmıstı, altında da: S.P.T., A.P.W.B.D.'ye Karanlık Lora ve (?)Harry Potter 1000 Harry bakakaldı. "Ne o?" diye sordu Ron, korkuyla. "Adın ne anyor orada?" O raftaki diger etiketlere baktı. "Ben yokum," dedi, sarsılmıs bir halde. "Baska hiçbirimiz yokuz." Harry tam elini uzatırken, "Harry, bence ona dokun-mamalısm," dedi Hermione keskin bir sesle. Page 374 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı "Niye?" dedi Harry. "Benimle ilgili bir sey, degil mi?" "Yapma, Harry," dedi Neville birden. Harry dönüp ona baktı. Neville'in yuvarlak yüzü terden hafifçe parlıyordu. Daha fazla gerilime dayanamayacakrrus gibi görünüyordu. "Üzerinde adım var," dedi Harry. Ve kendim biraz pervasız hissederek parmaklarını tozlu topun üzerine kapattı. Soguk olmasını bekliyordu, ama degildi. Tersine, saatlerdir günes altında bekliyor-mus, içindeki ısıkla ısınıyormus gibiydi. Harry çarpıcı bir seyin, yaptıkları uzun ve tehlikeli yolculuga degecek heyecan verici bir seyin olmasını bekleyerek, hatta düpedüz umarak cam topu rafından alıp baktı. Hiç ama hiçbir sey olmadı. Digerleri yaklasıp etrafında toplandılar ve Harry'nin birikmis tozunu sildigi küreye baktılar. Sonra, tam arkalarından, tembel bir ses konustu. "Çok iyi, Potter. Simdi güzel güzel, yavasça arkana dön ve o elindekini bana ver." 1001 OTUZ BESNC BÖLÜM Tülün Ötesi Çevrelerinde kara sekiller yoktan var olurmusçasma ortaya çıkıyor, saga sola gidis yollarını kesiyorlardı; kuku-letalardaki yarıkların arasından gözler parlıyordu, bir düzine ısıklanmıs asa ucu dogrudan dogruya kalplerine çevriliydi; Ginny dehsetle solugunu tuttu. "Bana, Potter," diye tekrarladı Lucius Malfoy'un tembel sesi; avcu yukarı dönük elini uzattı. Harry'nin içine mide bulandırıcı bir sıkıntı çöktü. Kapana kısılmıslardı ve ikiye karsı bir kisiydiler. "Bana," dedi Malfoy yeniden. "Sirius nerde?" dedi Harry. Ölüm Yiyen'lerin bazıları güldü. Harry'nin solundaki gölgeli siluetlerin ortasından hasin bir kadın sesi, zafer edasıyla, "Karanlık Lord daima bilir!" dedi. Malfoy yumusak bir sesle, "Daima," diye tekrarladı. "Simdi, kehaneti bana ver, Potter." "Sirius'un nerede oldugunu bilmek istiyorum!" "Sirius'un nerede oldugunu bilmek istiyorum!" diye taklit etti onu solundaki kadın. 1002 O ve diger Ölüm Yiyen'ler iyice yaklasmıslardı, artık Harry ve digerleriyle aralarında yalnızca bir metre kadar kalmıstı; asalarının ısıgı Harry'nin gözlerini kamastırıyordu. "O, elinizde," dedi Harry, içinde yükselen panige, doksan yedinci sıraya ilk girislerinden beri mücadele ettigi dehset duygusuna aldırmadan. "Burada. Burada oldugunu biliyorum." Kadın, korkunç bir bebek sesi taklidiyle, "Bebecik koy-kuyla uyanmıs, yüyasını geyçek sanmıs," dedi. Harry, yanında Ron'un kımıldandıgını hissetti. "Hiçbir sey yapma," diye mırıldandı Harry. "Henüz degil -" Onu taklit etmis olan kadın, çıglıkla karısık kulak tırmalayıcı bir kahkaha koyverdi. "Onu duydunuz mu? Onu duydunuz mu? Öbür çocuklara talimat veriyor, sanki bizimle çarpısmayı düsünüyormus gibi!" "Aa, sen Potter'ı benim gibi tanımıyorsun, Bellatrix," dedi Malfoy yumusak bir sesle. "Onda kahramanlıga karsı büyük bir zaaf var; Karanlık Lord onun bu yanını anlıyor. Simdi kehaneti bana ver, Potter." "Sirius'un burda oldugunu biliyorum," dedi Harry, panik duygusuyla gögsü daraldıgı ve nefes almakta güçlük çekiyormus hissine kapıldıgı halde. "Elinizde oldugunu biliyorum!" Diger Ölüm Yiyen'lerden bazıları da güldü, ama kadı-nırı kahkahası hepsini bastırdı. "Hayatla rüyalar arasındaki farkı ögrenmenin vakti 1003 gelmis, Potter/' dedi Malfoy. "Simdi bana kehaneti ver, yoksa asalarımızı kullanmaya baslarız." "Hadi baslayın öyleyse," dedi Harry, kendi asasını gögüs hizasına kaldırdı. O bunu yaparken, iki yanında Ron, Hermione, Neville, Ginny ve Luna'nın asaları da yükseldi. Harry'nin karnındaki Page 375 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı dügüm büsbütün sıkıstı. Eger Si-rius sahiden burada degilse, arkadaslarını yok yere ölümlerine getirmis demekti... Ama Ölüm Yiyen'ler saldırmadı. Malfoy sakin sakin, "Kehaneti ver de kimsenin canı yanmasın," dedi. Bu sefer gülme sırası Harry'deydi. "Ya, tabii!" dedi. "Ben size bunu veriyorum - kehanet demistiniz, degil mi? Siz de bizim hoplaya zıplaya eve dönmemize izin veriyorsunuz, öyle mi?" Daha cümlesini tamamlamadan, disi Ölüm Yiyen haykırdı: "Accio keha-" Oysa Harry buna hazırdı: Kadın daha büyüyü tamamlamadan, "Protego!" diye bagırmıstı. Cam küre parmaklarının ucuna kadar kaysa da, onu sıkı sıkı tutmayı basardı. "Oo, nasıl oynayacagını biliyor, küçük bıdık bebek Potter," dedi kadın, deli gözleri kukuletasmdaki yarıktan onun üzerine dikilmisti. "Peki öyleyse -" "SANA SÖYLEDM, HAYIR!" diye kükredi Lucius Malfoy kadına. "Eger onu kırarsan -!" Harry'nin kafası deli gibi çalısıyordu. Ölüm Yiyen'ler bu tozlu cam elyafından küreyi istiyordu. Kendisi ise onunla hiç ilgilenmiyordu. Sadece buradan sag çıkmak, 1004 arkadaslarından hiçbirinin onun aptallıgı yüzünden korkunç bir bedel ödememesini saglamak istiyordu... Kadın öne yürüdü, arkadaslarından uzaklastı, kukuletasını çıkardı. Azkaban yüzünü çökertmis, zayıflatmıs ve kafatasına çevirmis olsa da, Bellatrix Lestrange hummalı, fanatik bir atesle yanıyordu. "llaki ikna edilmen mi gerekiyor?" dedi, gögsü hızla kalkıp inerken. "Peki öyleyse - en küçügünü alın," diye emir verdi yanındaki Ölüm Yiyen'lere. "Biz küçük kıza iskence ederken o da seyretsin bakalım. Ben yaparım." Harry digerlerinin Ginny'nin çevresini sardıklarını hissetti; tam önünde duracak sekilde kendisi de yana adım attı, kehaneti gögsüne bastırmıstı. "Herhangi birimize saldırmak istiyorsan, bunu kırman gerekir," dedi Bellatrix'e. "Onsuz geri dönersen patronun pek memnun olmaz sanırım, degil mi?" Bellatrix yerinden kıpırdamadı; sadece gözünü dikip ona baktı, dilinin ucu ince agzını ıslatıyordu. "Pekâlâ," dedi Harry, "ne tür bir kehanetten söz ediyoruz?" Konusmaya devam etmekten baska ne yapabilecegini bilemiyordu. Nevüle'in kolu onunkine yaslıydı, titredigini hissediyordu; ensesinde digerlerinden birinin nefesinin hızlandıgının da farkındaydı. Hepsinin bu durumdan kurtulmak için beyinlerini zorlayıp bir yöntem aradıklarını umuyordu, çünkü kendi kafası bombostu. "Ne tür bir kehanet mi?" diye tekrarladı Bellatrix, yüzündeki sırıtma silindi. "Saka ediyorsun, Harry Potter.' 1005 "Hayır, etmiyorum," dedi Harry, bakısları bir Ölüm Yiyen'den öbürüne dolasıyor, zayıf bir halka, arasından kaçabilecekleri bir bosluk bulmaya çalısıyordu. "Volde-mort niye istiyor ki bunu?" Ölüm Yiyen'lerin bazıları alçak sesle tısladı. "Adını söylemeye cesaret ediyorsun, ha?" diye fısıldadı Bellatrix. "Evet," dedi Harry, yine onu büyüyle elinden almaya kalkarlar diye cam topu sıkı sıkı tutmaya devam ederek. "Evet, benim hiçbir itirazım yok Vol-" "Kapa çeneni!" diye haykırdı Bellatrix. "Degersiz dudaklarınla onun adını söylemeye cüret ediyorsun, melez dilinle onu lekelemeye cüret ediyorsun, sen -" Harry pervasızca, "O da melez, biliyor muydunuz?" dedi. Hermione kulagının dibinde hafifçe inledi. "Volde-mort yani. Evet, annesi cadıydı, ama babası Muggle'dı -yoksa size safkan oldugunu mu söylüyor?" "SERSEML-" "HAYIR!" Page 376 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Bellatrix Lestrange'ın asasının ucundan bir kırmızı ısın fıskırmıstı, ama Malfoy yönünü degistirdi; büyüsü, Bellatrix'in büyüsünün, Harry'nin otuz santim kadar solundaki bir rafa çarpmasına yol açtı, oradaki cam kürelerin kimileri parçalandı. Hayaletler gibi inci beyazı, duman kadar akıskan olan iki sekil, dösemedeki kırık cam parçalarının arasından yükseldi. kisi de konusmaya basladı; sesleri birbiriyle yansıyordu, öyle ki, Malfoy ile Bellatrix'in bagrısmalarının yanında, söylediklerinden ancak tek tuk cümleler duyuluyordu. 1006 "... gündönümünde yenisi gelecek..." dedi yaslı, sakallı adam sekli. "SALDIRMA SAKIN! KEHANETE HTYACIMIZ VAR!" "Cüret etti - cüret ediyor -" diye haykırdı Bellatrix kesik kesik, "orada öyle durmus - pis melez -" "KEHANET ALANA KADAR BEKLE!" diye bagırdı Malfoy. "... ve ondan sonra da baska kimse gelmeyecek..." dedi genç kadın sekli. Parçalanan kürelerden dısarı fırlayan iki sekil, havaya karısıp yok olmustu. Kendilerinden ya da eski yuvalarından geriye yalnızca, dösemedeki cam parçalan kalmıstı. Ama Harry'ye bir fikir vermislerdi. Mesele, bu fikri digerlerine de iletmekti. "Sözde size vermem gereken bu kehanetin neyi özelmis, söylemediniz," dedi, zaman kazanmaya çalısarak. Ayagım yavasça yana uzatarak baska birinin ayagını aradı. "Bizimle oyun oynama, Potter," dedi Malfoy. "Oyun oynamıyorum," dedi Harry, aklının yarısı konusmada, yarısı da yerde gezinen ayagındaydı. Sonra birinin parmaklarını buldu ve üzerine bastı. Arkasında biri hızla solugunu çekince, bu parmakların Hermione'ye ait oldugunu anladı. "Ne?" diye fısıldadı Hermione. "Dumbledore sana, bu yara izini tasımanın nedeninin Esrar Dairesi'nin içinde oldugunu hiç söylemedi mi yani?" dedi Malfoy, alaycı alaycı gülerek. 1007 "Ben - ne?" dedi Harry. Ve bir an için planım unuttu. "Ne olmus yara izime?" "Ne?" diye fısıldadı Hermione arkasından, bu sefer daha telasla. "Böyle bir sey olabilir mi?" dedi Malfoy, haince keyiflenmis bir hali vardı; Ölüm Yiyen'lerin bir kısmı yine gülmeye baslamıstı ve onların kahkahalarının arkasına sıgınan Harry, dudaklarını mümkün oldugunca az oynatarak Hermione'ye fısıldadı: "Rafları kırın -" "Dumbledore sana hiç söylemedi mi?" diye tekrarladı Malfoy. "Eh, iste bu, niye daha önce gelmedigini açıklıyor, Potter, Karanlık Lord da merak ediyordu acaba niye -" "- ben simdi deyince -" "- saklandıgı yeri sana rüyanda gösterince kosa kosa gelmedin diye. Dogal merakının, kehanette neler dendigini kelimesi kelimesine duymak istemene yol açacagını düsünüyordu..." "Öyle mi?" dedi Harry. Arkasında Hermione'nin, mesajını ötekilere ilettigini, duymaktan çok, hissetti. Ölüm Yiyen'lerin dikkatini çelmek için, konusmaya devam etmeye çalıstı. "Demek benim gelip almamı istedi, öyle mi? Niye?" "Niye mi?" Ses tonundan anlasıldıgına göre, Malfoy inanılmayacak kadar keyiflenmisti. "Çünkü, Potter, Esrar Dairesi'nden bir kehaneti geri almasına izin verilenler, sadece hakkında o kehanetin yapıldıgı kisilerdir. Karanlık Lord'un, onu çalsınlar diye baskalarını kullanmaya kalkısınca kesfettigi gibi." "Peki benim hakkımdaki bir kehaneti niye çalmak istesin ki?" 1008 "kinizin hakkındaki, Potter, ikinizin hakkındaki... Karanlık Lord'un seni bebekken niye öldürmeye çalıstıgını hiç merak etmedin mi?" Harry gözlerini, Malfoy'un kukuletasındaki deliklerden görünen kursuni gözlere dikti. Annesiyle babasının ölme nedeni bu kehanet miydi, simsek seklindeki yara izini tasımasının nedeni o muydu? Hepsinin cevabını elinde mi tutuyordu? "Birisi Voldemort ve benim hakkımda bir kehanette mi bulundu?" dedi usulca, Lucius Malfoy'a bakıp parmaklarını elindeki ılık cam küre üzerinde sıkarak. Bir Snitch'ten büyük sayılmazdı, hâlâ Page 377 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı tozdan pütür pütürdü. "O da benim gelip bunu kendisi için almamı sagladı, ha? Niye kendi gelip almıyormus?" "Kendi mi alacak?" diye bagırdı Bellatrix tiz bir sesle, çılgınca kıkırdayarak. "Karanlık Lord, Sihir Bakanlıgı'na girecek, hem de ne güzel o dönmemis gibi davranırlarken, ha? Seherbaz'lar tam da sevgili kuzenimi aramakla vakitlerini ziyan ederlerken, Karanlık Lord kendini onlara gösterecek, ha?" "Demek ki pis islerini size yaptırıyor, öyle mi?" dedi Harry. "Sturgis'e çaldırmaya çalıstıgı gibi örnegin - ve Bode'a?" "Çok iyi, Potter, çok iyi..." dedi Malfoy agır agır. Ama zaten Karanlık Lord senin zekâdan yoksun olmadı-" "SMD!" diye haykırdı Harry. Arkasında bes degisik ses, "REDUCTO!" diye bögürdü. Bes ayrı lanet bes ayrı yönde uçtu ve karsılarındaki raflar patladı; yüz cam küre infilak ederken heybetli yapı sallandı. nci 1009 beyazı sekiller havaya dagıldı, kim bilir hangi yitip gitmis geçmisten gelen sesleri, simdi zemine yagan parçalanmıs cam ve kıymıklanmıs tahta saganagı arasında yankılandı - "KOSUN!" diye bagırdı Harry, raflar tehlikeli bir sekilde sallanıp baska cam küreler çıg gibi düsmeye baslarken. Hermione'nin cüppesini eliyle kavrayıp onu da öne çekti; bir yandan da, raf ve cam parçalan üstlerine dolu gibi yagarken tek kolunu basının üstüne tutuyordu. Toz bulutunun içinden bir Ölüm Yiyen fırladı, Harry dirsegini onun maskeli yüzüne hızla indirdi; hepsi feryat ediyordu, acı çıglıkları yükseliyordu, raflar birbirinin üstüne yıgılıyor, gök gürültüsü sesiyle çöküyor, kürelerinden salıverilmis Görücü'lerin konusma parçaları ortalıkta tuhaf bir sekilde yankılanıyordu - Harry önünün açık oldugunu ve Ron, Ginny ile Lu-na'nın, kolları baslarının üstünde, yanından kosarak geçtiklerini gördü; agır bir sey yüzünün yanına çarptı, ama Harry basını egmekle yetinip ileri dogru kostu; bir el onu omzundan yakaladı; Hermione'nin, "Sersemlet!" diye bagırdıgını duydu. El onu hemen bıraktı - Doksan yedinci sıranın somundaydılar; Harry saga döndü ve bu sefer gerçekten var gücüyle kosmaya basladı; hemen arkasında ayak sesleri duyuyordu, Hermione'nin sesi Nevüle'i daha hızlı kosmaya tesvik ediyordu; tam karsılarında, içeri girdikleri kapı aralıktı; Harry fanusun pırıltısını görebiliyordu; kehaneti hâlâ elinde sıkı sıkı tutmus, emniyete almıs halde kapıdan kosarak geçti ve kapıyı arkalarından kapatmadan önce digerlerinin de esikten hızla geçmelerini bekledi - 1010 "Colloportus!" dedi Hermione soluk soluga, kapı garip bir ezilme sesiyle kendini mühürledi. "Digerleri - digerleri nerde?" dedi Harry soluk soluga. Ron, Luna ve Ginny'nin önlerinde oldugunu, bu odada onları beklediklerini görmeyi ummustu, ama odada kimse yoktu. "Yanlıs yöne gitmis olmalılar!" diye fısıldadı Hermione, yüzünde bir dehset ifadesi vardı. "Dinleyin!" diye fısıldadı Neville. Az önce mühürledikleri kapının arkasından ayak sesleri ve bagırtılar geldi; Harry kulagını kapıya koyup dinledi ve Lucius Malfoy'un kükredigini duydu: "Bırakın Nott'u, bırakın onu, diyorum - kehanetin kaybolmasına kıyasla onun yaraları Karanlık Lord'un umrunda bile olmaz. Jugson, buraya dön, örgütlenmemiz gerek! kiser ikiser ayrılıp onları arayacagız; unutmayın, kehaneti alana kadar Potter'a nazik davranın, gerekirse öbürlerini öldürebilirsiniz - Bellatrix, Rodolphus, siz sola gidin; Crabbe, Rabastan, saga - Jugson, Dolohov, tam karsıdaki kapıya -Macnair ve Avery, buradan - Rookvvood, sen oraya - Mul-ciber, benimle gel!" "Ne yapacagız?" diye sordu Hermione Harry'ye, zangır zangır titriyordu. "Eh, en azından, burada durup bizi bulmalarını beklemeyecegiz," dedi Harry. "Su kapıdan uzaklasalım." Mümkün oldugu kadar sessizce kostular, minik yumurtanın çatladıgı ve yeniden eski haline döndügü ısıltılı fanusun yanından geçip çıkısa, diger uçtaki daire seklindeki hole dogru gittiler. Neredeyse oraya varmıslardı ki, Page 378 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı 1011 Harry büyük ve agır bir seyin, Hermione'nin büyüyle kapattıgı kapıya çarptıgını duydu. "Yana çekilin!" dedi hasin bir ses. "Alohomora!" Kapı hızla açılırken Harry, Hermione ve Neville masaların altına daldılar. ki Ölüm Yiyen'in ayaklarının hızla hareket ettigini ve cüppelerinin eteginin kendilerine yaklastıgını görüyorlardı. "Dosdogru hole gitmis olabilirler," dedi hasin ses. "Masaların altına bak," dedi digeri. Harry, Ölüm Yiyen'lerin dizlerinin büküldügünü gördü; asasını masanın altından uzatıp, "SERSEMLET.'" diye bagırdı. Kırmızı bir ısın fıskırdı, en yakındaki Ölüm Yiyen'e çarptı; Ölüm Yiyen geriye dogru, sarkaçlı büyük bir saatin üstüne düstü, onu da yere düsürdü. kinci Ölüm Yiyen, Harry'nin büyüsünden kurtulmak için yana zıpladı ve asasını, daha iyi nisan alabilmek için sürünerek masanın altından çıkmakta olan Hermione'ye dogrulttu. "Avada -" Harry yüzüstü ileri dogru atladı ve Ölüm Yiyen'i diz hizasından yakalayarak devrilmesine ve hedefi sasırmasına sebep oldu. Neville, yardım etme telası içinde bir masayı yıktı; dövüsen ikiliye asasını çılgınca dogrultarak bagırdı: "EXPELLMRMITS/" Hem Harry'nin, hem de Ölüm Yiyen'in asaları ellerinden fırladı, Kehanet Salonu'nun girisine dogru süzüldü; her ikisi de toparlanıp asalarının arkasından atıldılar, Ölüm Yiyen önde, Harry hemen arkasındaydı; yaptıgın- 1012 dan besbelli dehsete düsen Neville ise en arkadan geliyordu. "Çekil önümden, Harry!" diye haykırdı Neville, belli ki zararı telafi etmeye kararlıydı. O yeniden nisan alıp bagırırken, Harry kendini yana attı. "SERSEMLET/" Kırmızı ısın, Ölüm Yiyen'in omzunun hemen üstünden uçtu ve çesitli biçimlerde kum saatleriyle dolu, vitrinli bir dolaba çarptı; dolap yere düstü, açıldı, her tarafa camlar saçıldı; sonra yeniden yay gibi dogrulup duvara yaslandı, tamamen düzelmis haldeydi; derken yine düstü, parçalandı - Ölüm Yiyen, pırıldıyan fanusun yanında yerde duran asasını kapmıstı. Adam dönerken Harry baska bir masanın arkasına daldı. Adamın maskesi kaymıstı, göremiyor-du; bostaki eliyle onu çıkartıp haykırdı: "SER-" "SERSEMLET!" diye bagırdı, onlara henüz yetismis olan Hermione. Kırmızı ısın, Ölüm Yiyen'i gögsünün ortasından vurdu; kolları hâlâ havada, donup kalan ve asası bir tıkırtıyla yere düsen adam, arka üstü fanusa dogru yıgıldı. Harry bir gümbürtü duymayı bekliyordu, adamın cama çarpmasını ve fanustan yere kaymasını bekliyordu; oysa Ölüm Yiyen'in bası, sanki bir sabun köpügüne gö-mülürmüs gibi fanusun yüzeyine gömüldü; ve masanın üstüne sırtüstü serilmis halde, bası pırıldayan rüzgârla dolu fanusun içinde, kalakaldı. "Accio asal" diye bagırdı Hermione. Harry'nin asası karanlık bir köseden fırlayıp eline geldi, Hermione de onu Harry'ye attı. 1013 "Sagol," dedi Harry. "Tamam, simdi dısarı -" "Suna bakın!" dedi Neville, dehset içinde. Ölüm Yi-yen'in fanustaki basına gözlerini dikmis bakıyordu. Üçü birden yeniden asalarını çıkardılar, ama hiçbiri kullanmadı; hepsi agızları açık, afallamıs halde, adamın basına neler olduguna bakıyordu. Hızla küçülüyor, gittikçe kellesiyor, siyah saçları ve kirli sakalı kafatasının içine çekiliyordu; yanakları düz-günlesiyor, kafatası yuvarlak hale geliyor ve seftali gibi ince tüylerle kaplanıyordu... Yerinden kalkmaya çabalayan Ölüm Yiyen'in kalın, kaslı boynu üzerinde, çok acayip görünen bir bebek bası duruyordu simdi; ama daha onlar agızlan açık bakarlarken, bas siserek eski orantısına ulastı yine; tepesinden ve yanaklarından kalın siyah kıllar fıskırıyordu... "Zaman," dedi Hermione husu içinde. "Zaman ..." Page 379 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Ölüm Yiyen çirkin kafasını, toparlamak istercesine yeniden salladı, ama daha kendine gelemeden kafası yeniden ufalmaya, bebeklesmeye basladı... Yakındaki bir odadan bir feryat duyuldu, sonra bir gümbürtü koptu, biri çıglık attı. "RON?" diye bagırdı Harry, gözlerinin önünde meydana gelen canavarca dönüsüme hemen sırtını dönerek. "GINNY? LUNA?" "Harry!" diye çıglık attı Hermione. Ölüm Yiyen basını çekip fanustan çıkarmıstı. Görünüsü son derece garipti, minik bebek bası avaz avaz haykırırken, kalın kolları her yönde tehlikeli bir sekilde savru-luyordu, Harry'yi kıl payı ıskaladı, Harry hemen basını 1014 egdi. Asasını kaldırdı, ama hayretle Hermione'nin kolunu tuttugunu gördü. "Bir bebege zarar veremezsin!" Bunu tartısacak vakit yoktu; Harry, Kehanet Salo-nu'ndan, giderek yükselen, sayılan giderek artan ayak sesleri geldigini duydu ve, biraz geç olsa da, bagırıp yerlerini belli etmemesi gerektigini anladı. "Hadi!" dedi. Sendeleyip duran çirkin bebek baslı Ölüm Yiyen'i arkalarında bırakarak odanın öbür ucundaki, siyah hole giden açık kapıya dogru fırladılar. Yolun yarısına gelmislerdi ki, Harry açık kapıdan, iki Ölüm Yiyen'in daha siyah odadan geçerek onlara dogru kostugunu gördü. Sola çark etti ve orası yerine küçük, karanlık, tıkıs tıkıs bir büroya girdi, kapıyı çarparak arkalarından kapattılar. "Collo-" diye basladı Hermione, ama o daha büyüyü tamamlayamadan kapı hızla açıldı ve iki Ölüm Yiyen yıldırım gibi içeri daldı. Bir zafer narasıyla ikisi birden haykırdı: "IMPEDJMENTA/" Harry, Hermione ve Neville'in üçü de arkaya dogru devrildiler; Neville masanın üstüne dogru savrulmustu, gözden kayboldu; Hermione bir kitaplıga çarptı ve anında, agır kitaplardan olusan bir selin altında kaldı; Harry'nin basının arkası tas duvara vurdu, gözlerinin önünde küçük ısıklar çaktı ve bir an gözleri karardı, tepki gösteremeyecek kadar afalladı. "YAKALADIK ONU!" diye bagırdı Harry'nin en yakınındaki Ölüm Yiyen. "ARKADA BR BÜRODAYIZ -" 1015 "Silencio!" diye haykırdı Hermione ve adamın sesi kısıldı. Maskesindeki delikten görünen agzı hâlâ oynuyordu, ama ses çıkmıyordu. Yanındaki Ölüm Yiyen onu bir kenara savurdu. "Petrificus Totalus!" diye bagırdı Harry, ikinci Ölüm Yiyen asasını kaldırırken. Adamın kolları ve ayakları birbirine yapıstı ve ileri, Harry'nin ayaklarının altındaki halıya yüzükoyun düstü; kazık gibiydi, kıpırdayamıyordu. "Aferin, Ha-" Ama Hermione'nin az önce dilsiz bıraktıgı Ölüm Yiyen asasıyla kırbaçlar gibi ani bir hareket yaptı; mor bir aleve benzeyen bir ısın Hermione'nin gögsünün içinden geçip gitti. Hermione sanki sasırmıs gibi minik bir "Ah!" sesi çıkardı ve yere yıgılıp hareketsiz kaldı. "HERMONE!" Harry onun yanında diz çöktü, Neville ise asasını önünde tutmus, masanın altından hızlı hızlı sürünerek Hermione'ye dogru geliyordu. Ölüm Yiyen, Neville'in bası ortaya çıkınca sert bir tekme savurdu - ayagı Neville'in asasını ikiye böldü ve yüzüne çarptı. Acıyla bögüren Neville, agzını ve burnunu tutarak oldugu yerde büzüldü. Harry, asası havada hızla dönünce, Ölüm Yiyen'in maskesini parçalarcasına çıkarmıs ve asasını dosdogru kendisine yöneltmis oldugunu gördü. Gelecek Posfasz'ndaki uzun, solgun ve çarpık yüzü tanıdı: Antonin Dolohov, Pre-wett'ları katletmis olan büyücü. Dolohov sırıttı. Bos kalan eliyle önce Harry'nin hâlâ sıkı sıkı tuttugu kehaneti, sonra kendini, sonra da Hermi-one'yi gösterdi. Konusamasa da, demek istedigini ancak 1016 bu kadar açık anlatabilirdi. Kehaneti bana ver, yoksa sonun onunki gibi olur... Page 380 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı "Verdigim anda hepimizi öldürmeyeceksiniz sanki!" dedi Harry. Kafasının içindeki bir panik ugultusu, dogru dürüst düsünmesini engelliyordu; bir eli Hermione'nin henüz ılık olan omzundaydı, ama ona yakından bakmaya cesaret edemiyordu. N'olur ölmüs olmasın, n'olur ölmüs olmasın, öl-düyse benim suçum... "Harry, n'abarsan y ab aba," dedi Neville masanın altından siddetle, ellerini indirip, kırıldıgı her halinden belli burnunu, agzına ve çenesine dogru akan kanı gösterdi, "bunu ona berbe sakın!" O sırada kapının dısında bir gümbürtü koptu ve Do-lohov omzunun üstünden arkaya baktı - bebek baslı Ölüm Yiyen, bası aglayarak, koca yumruklarını çevresindeki her seye kontrolsüz biçimde savurarak kapı agzında belirmisti. Harry bu sanstan yararlandı: "PETRIFICUS TOTALUS!" Dolohov engel olamadan büyü ona çarptı. Arkadasının üstünden öne dogru devrildi, ikisi de tahta gibi sertti ve santim kıpırdayamıyorlardı. "Hermione," dedi Harry hemen, onu sarsarak. Bebek baslı Ölüm Yiyen kör kör ilerleyerek gözden kayboldu. "Hermione, kendine gel..." "Ne yapdı ona?" dedi Neville. Masanın altından sürünerek çıkıp Hermione'nin öteki yanında diz çöktü, hızla sisen burnundan sakır sakır kan akıyordu. "Bilmem..." 1017 Neville el yordamıyla Hermione'nin nabzını buldu. "Nabzı adıyo, Harry, addıgma ebinib." Harry'nin içine öyle bir rahatlık dalgası yayıldı ki, bir an bası döndü. "Sag mı?" "Eved, sanırıb." Bir duraklama oldu, Harry baska ayak sesi gelecek mi diye can kulagıyla dinledi, ama sadece yan odadaki bebek baslı Ölüm Yiyen'in inlemelerini ve körlemesine dolasırken çıkardıgı sesleri duydu. "Neville, çıkıstan çok uzak degiliz," diye fısıldadı, "o daire seklinde odanın hemen bitisigindeyiz... eger baska Ölüm Yiyen gelmeden seni oradan geçirebilir ve dogru kapıyı bulursak, eminim ki Hermione'yi koridora çıkartıp asansöre bindirebilirsin... sonra da birini bulursun... alarm verirsin..." "yi aba sen n'abacaksm?" dedi Neville, kanayan burnunu yenine silip Harry'ye kaslarını çatarak. "Digerlerini bulmam gerek," dedi Harry. "O zaban ben de seninle bulurub," dedi Neville, kararlı bir sekilde. "Ama Hermione -" "Onu da alalıb," dedi Neville, yine kararlılıkla. "Ben dasırıb - sen benden iyi döbüsüyorsun -" Ayaga kalktı ve Harry'ye dik dik bakarak Hermione'nin kollarından birini tuttu; bir an tereddüt ettikten sonra Harry de Hermione'nin diger kolunu tutup onun gevsek bedenini Neville'in omuzlarına yerlestirmeye yardım etti. 1018 "Bekle," dedi Harry, Hermione'nin asasını yerden alıp Neville'in eline tutusturarak, "bunu alsan iyi olur." Yavas yavas kapıya dogru yürürlerken, Neville kendi asasının parçalarını bir tekmeyle savurdu. "Nineb beni öldürecek," dedi boguk bir sesle, konusurken burnundan kan saçılıyordu, "o, bababın eski asa-sıydı." Harry kafasını kapıdan uzatıp dikkatle etrafa baktı. Bebek baslı Ölüm Yiyen bagırıyor, ona buna çarpıyor, sarkaçlı büyük saatleri deviriyor, masaları yıkıyor, feryat ediyordu, kafası karısmıstı; bu arada, Harry'nin, içinde Zaman Döndürücü'ler oldugundan süphelendigi cam vitrinli dolap düsmeye, parçalanmaya ve arkasındaki duvara yaslanıp kendisini tamir etmeye devam ediyordu. "Bizi hayatta fark etmez," diye fısıldadı Harry. "Gel... arkamdan ayrılma..." Sessizce büroyu astılar ve geriye, simdi tamamen terk edilmis görünen siyah hole açılan kapıya dogru gittiler. Birkaç adım atmıslardı ve Neville Hermione'nin agırlıgı altında hafifçe sendeliyordu ki, Zaman Odası'nm kapısı arkalarından bam diye kapandı ve duvarlar bir kez daha dönmeye basladı. Harry'nin kısa süre önce basına aldıgı darbe, dengesini bozuyor gibiydi; gözlerini kıstı, Page 381 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı hafifçe sallanarak, duvarlar durana kadar öylece tuttu. Hermione'nin atesli çarpılarının kapılardan silinmis oldugunu görünce yüregine indi. "Ee, ne dersin, nere-" Ama hangi yönü deneyeceklerine henüz karar vere- 1019 meden, sag taraflarındaki bir kapı pat diye açıldı ve üç kisi içeri devrildi. "Ron!" dedi Harry çatlak bir sesle. Onlara dogru kostu. "Ginny - hepiniz -?" "Harry," dedi Ron, halsiz halsiz kıkırdayarak öne atıldı, Harry'nin cüppesinin önünü yakaladı ve odak noktası kaymıs gözlerle ona baktı, "burdasın iste... ha ha ha... komik görünüyorsun, Harry... adamakıllı benzetmisler seni..." Ron'un yüzü bembeyazdı, agzının kenarından koyu renk bir sey akıyordu. Bir an sonra dizlerinin bagı kesildi, ama hâlâ Harry'nin cüppesinin önünü sıkı sıkı tuttugundan, Harry de bir tür selam verir gibi egildi. "Ginny?" dedi Harry korkuyla. "Ne oldu?" Ama Ginny basını iki yana salladı ve yaslandıgı duvardan yere dogru kayarak oracıga oturdu, kesik kesik nefes alıyor, ayak bilegini tutuyordu. "Sanırım ayak bilegi kırıldı, bir seyin çat ettigini duydum," diye fısıldadı Luna, onun üzerine egilerek. çlerinde bir tek o, hasar almamıs gibi görünüyordu. "Dört tanesi bizi gezegenlerle dolu karanlık bir odaya kadar kovaladı; çok garip bir yerdi, öylece karanlıkta süzülüyorduk bazen-" "Harry, Uranüs'ü yakından gördük!" dedi Ron, hâlâ halsiz halsiz kıkırdıyordu. "Anladın ya, Harry? Uranüs'ü gördük - ha ha ha -" Ron'un agzının kenarında bir kan kabarcıgı sisti ve patladı. "- neyse, içlerinden biri Ginny'nin ayagını yakaladı, 1020 ben Eksiltme Laneti yapıp Plüton'u suratında patlattım, ama..." Luna eliyle umutsuzca, çok zorlukla nefes alan, gözleri halen kapalı Ginn/yi isaret etti. "Peki ya Ron?" dedi Harry korkuyla, Ron hâlâ onun cüppesinin önüne tutunarak kıkırdamaya devam ediyordu. "Ona ne yaptılar, bilmiyorum," dedi Luna üzgün üzgün, "ama biraz tuhaflastı, yanımızda getirmekte bile çok zorluk çektim." "Harry," dedi Ron, Harry'nin kulagını kendi agzına dogru çekerek ve hâlâ halsizce kıkırdayarak, "bu kız kim, biliyor musun, Harry? Laklak o... Laklak Lovegood... ha ha ha..." "Burdan çıkmak zorundayız," dedi Harry kararlı bir sekilde. "Luna, Ginny'ye yardım edebilir misin?" "Evet," dedi Luna, emniyette olsun diye asasını kulagının arkasına yerlestirdi, sonra da kolunu Ginny'nin beline dolayarak onu ayaga kaldırdı. "Bilegim sadece, kendim yürüyebilirim!" dedi Ginny sabırsızlıkla, ama bir an sonra yana dogru yıgılmıs ve destek için Luna'ya sarılmıstı. Harry, tıpkı birkaç ay önce Dudley'ye yaptıgı gibi, Ron'un kolunu omzuna koydu. Dönüp baktı: lk seferinde dogru çıkısı bulma ihtimalleri on ikide birdi - Ron'u kapıya dogru çekti; bir iki metre kalmıstı ki, holün öbür tarafından bir baska kapı açıldı ve basını Bellat-rix Lestrange'ın çektigi üç Ölüm Yiyen hızla içeri girdi. "Buradalar iste!" diye haykırdı Bellatrix. 1021 Odada Sersemletme Büyüleri uçustu: Harry önündeki kapıya vurup geçti, Ron'u fırlattı, sonra da egilerek, Ne-ville'e Hermione'yi tasımada yardım etmek için geri döndü; esigi tam vaktinde geçip kapıyı Bellatrix'in suratına çarptılar. "Colloportus!" diye haykırdı Harry ve üç vücudun öbür yandan kapıya çarptıgını duydu. "Fark etmez!" dedi bir erkek sesi. "Baska yolları da var - BULDUK ONLARI, BURADALAR!" Harry arkasına döndü; Beyin Odası'na dönmüslerdi ve tabii ki bütün duvarlarda kapılar vardı. Arkalarındaki holde ayak seslerinin artmasından, oradaki Ölüm Yiyen'lere baskalarının da katıldıgını anladı. "Luna - Neville - yardım edin bana!" Page 382 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Üçü odada kosturarak kapıları mühürlediler; Harry bir sonraki kapıya yetisme telası içinde bir masaya çarptı, üstünden yuvarlandı. "Colloportus!" Dısarıdan kosan ayak sesleri geliyordu, ara sıra agır bir vücut kapılardan birine çarpıyor, kapı gıcırdayıp titriyordu. Luna ve Neville karsı duvardaki kapıları büyülü-yorlardı - sonra, tam Harry odanın öbür ucuna vardıgında, Luna'nın bagırdıgını duydu: "Collo- aaaaaahh..." Döndügünde, onu havada uçarken gördü; bes Ölüm Yiyen onun vaktinde yetisemedigi kapıdan içeri dalıyorlardı; Luna bir masaya çarptı, üzerinden kayıp öbür tarafından yere düstü ve Hermione kadar hareketsiz halde yıgılıp kaldı. "Potter'ı yakalayın!" diye haykırdı Bellatrix, ona dog- 1022 ru kosarak; Harry ona sasırtmaca verdi ve odanın öbür yanma dogru fırladı; kehanetin isabet alacagından korktukları sürece emniyette sayılırdı - "Hey!" dedi Ron, sendeleyerek ayaga kalkmıs, kıkırdayarak, sarhos gibi yalpalayarak Harry'ye dogru geliyordu. "Hey, Harry, burada beyinler var, ha ha ha, tuhaf degil mi, Harry?" "Ron, çekil yoldan, yere yat -" Ama Ron asasını depoya dogrultmustu bile. "Cidden, Harry, beyinler var - bak - Accio beyini" Sahne bir an için dondu sanki. Harry, Ginny, Neville ve Ölüm Yiyen'lerin her biri, kendilerine engel olamaya-rak deponun tepesini seyrettiler: Bir beyin, sıçrayan bir balık gibi yesil sıvıdan fırladı, bir an havada asılı kaldıktan sonra Ron'a dogru süzüldü. Gelirken dönüp duruyor, içinden, hareket eden görüntülerle kaplı seritlere benzer bir seyler çıkıyor, film makaraları gibi açılıyordu - "Ha ha ha, Harry, baksana suna -" dedi Ron, beynin, cafcaflı bagırsaklarını kusmasını izleyerek. "Harry, gel de dokun suna; eminim ki acayip -" "RON, HAYIR!" Harry, Ron'un, beynin arkasında uçusan düsünce dokunaçlarına degmesi halinde ne olacagım bilmiyordu, ama iyi bir sey olamayacagından emindi. leri atıldı, oysa Ron uzanan elleriyle beyni yakalamıstı bile. Derisine temas ettikleri anda, dokunaçlar Ron'un kollarına ip gibi dolanmaya basladılar. "Harry, bak n& olu- Hayır - hayır - hosuma gitmedi bu - hayır, dur - dur -" 1023 nce seritler simdi Ron'un gögsüne dolanıyordu; beyin ona bir ahtapotun gövdesi gibi sıkıca sarılırken, Ron seritleri çekip koparmaya çalısıyordu. "Diffindo!" diye haykırdı Harry, dokunaçlar gözlerinin önünde Ron'u sıkı sıkı sarmadan önce onları koparmaya çalısarak, ama kopmadılar. Ron düstü, onu baglayan seritlere vuruyordu halâ. "Harry, bogacak onu!" diye bagırdı Ginny, kırık bilegi yüzünden yerde hareketsiz kalmıstı - o sırada Ölüm Yi-yen'lerden birinin asasından kırmızı bir ısın uçtu ve Ginny'nin yüzünün tam ortasına isabet etti. Ginny yana devrildi ve orada baygın kaldı. "SERSEBLED!" diye haykırdı Nevüle, hızla arkasını dönüp Hermione'nin asasını üstlerine gelen Ölüm Yi-yen'lere dogru sallayarak, "SERSEBLED! SERSEBLED!" Ama hiçbir sey olmadı. Ölüm Yiyen'lerden biri kendi Sersemletme Büyüsü'nü Neville'e nisanladı, birkaç santim farkla ıskaladı. Simdi bes Ölüm Yiyen'le sadece Harry ve Neville mücadele ediyordu, Ölüm Yiyen'lerden iki tanesinin yolladıgı oka benzeyen gümüsi renkte ısınlar onlara isabet etmedi, ama arkalarındaki duvarda kraterler açtı. Bellatrix Lestrange dosdogru üstüne kosunca Harry kaçtı; kehaneti yukarıda, basının üstünde tutarak odanın öbür yanma bir kosu kopardı; tek düsünebildigi, Ölüm Yiyen'leri ötekilerden uzaga çekmekti. se yaramısa benziyordu; onun arkasından fırladılar, sandalyelerle masaları havaya savuruyor, ama kehanete zarar verecekleri korkusuyla onu büyülemeye cesaret ede- 1024 Page 383 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı iniyorlardı. Harry de halen açık olan tek kapıdan, Ölüm Yiyen'lerin içeri girdikleri kapıdan dısarı fırladı; içinden, Neville'in Ron'un yanında kalması ve onu kurtarmanın bir yolunu bulması için dua ediyordu. Yeni odanın birkaç metre içine girmisti ki, dösemenin yok oldugunu hissetti - Dik tas basamaklardan düsüp duruyordu, sonuncuya kadar her basamakta zıpladı ve solugunu kesen bir darbeyle, bir platform üzerinde tastan kemerin durdugu çukura sırtüstü yapıstı. Bütün oda Ölüm Yiyen'lerin kahkahalarıyla çınlıyordu: Basını kaldırıp bakınca, Beyin Odası'nda olan bes tanesinin asagı, ona dogru geldiklerini gördü; bu arada bir o kadan da baska kapılardan girmis, basamaktan basamaga atlayarak yaklasıyorlardı. Harry ayaga kalktı, ama bacakları öyle bir titriyordu ki, onu güç bela tasıyorlardı. Kehanet hâlâ, mucizevi bir sekilde kırılmamıs halde, sol elindeydi, sag elinde ise asasını sıkı sıkı tutuyordu. Etrafa bakarak geriledi, bütün Ölüm Yiyen'leri görüs alanında tutmaya çalıstı. Bacaklarının arkası sert bir seye çarptı: Kemerin durdugu platforma gelmisti. Geri geri oraya tırmandı. Ölüm Yiyen'lerin hepsi durdu, ona baktılar. Bazıları onun kadar hızla soluyordu. Bir tanesi kan revan içindeydi; Beden-Baglama Laneti'nin etkisinden kurtulmus olan Dolohov, asasını dogrudan Harry'nin yüzüne dogrultmus halde, pis pis sırıtıyordu. Lucius Malfoy, maskesini çıkararak, "Potter, yarıs sona erdi," dedi tembel tembel, "simdi uslu bir çocuk ol da su kehaneti bana ver." "Ötekiler - ötekileri bırakın gitsinler, o zaman veririm!" dedi Harry umutsuzca. 1025 Ölüm. Yiyenlerden bazıları güldü. "Pazarlık edecek durumda degilsin, Potter," dedi Lu-cius Malfoy, solgun yüzü zevkten pembelesti. "Görüyorsun, biz burada on kisiyiz, sense bir kisisin... yoksa Dumbledore sana saymasını ögretmedi mi?" "Dek basına degil o!" diye haykırdı tepelerinden bir ses. "Ben hâlâ yanmdayıb!" Harry'nin içi cız etti: Neville tas sıraların üstünden onlara dogru sürünerek geliyor, titreyen elinde Hermi-one'nin asasını sıkı sıkı tutuyordu. "Neville - hayır - Ron'a dön -" "SERSEBLED!" diye haykırdı Neville yeniden, asasını sırayla her Ölüm Yiyen'e dogrultarak. "SERSEBLED! SER-SEB-" Ölüm Yiyen'lerin en iriyarılarından biri Neville'i arkasından kavradı, kollarını iki yanına yapıstırdı. Neville debelendi, tekme attı; Ölüm Yiyen'lerin birçogu güldü. "Longbottom, degil mi?" diye pis pis güldü Lucius Malfoy. "Eh, büyükannen aile üyelerini bizim davamıza kaptırmaya alıskındır... ölümün onun için büyük bir sok olmayacak." "Longbottom mı?" diye tekrarladı Bellatrix, zayıf yüzünü gerçekten kötücül bir gülümseme aydınlattı. "Bak sen, annen ve babanla tanısma zevkine erismistim, çocuk." "BLYORUB!" diye kükredi Neville ve onu esir almıs Ölüm Yiyen kollarını dolayıp vücudunu kıstırdıgı halde öyle canla basla mücadele etti ki, Ölüm Yiyen, "Sersemletin sunu!" diye bagırdı. 1026 "Yo, yo, yo," dedi Bellatrix. Önce Harry'ye, sonra Ne-ville'e bakarken kendinden geçmis, heyecanla canlanmıs gibi görünüyordu. "Hayır, bakalım Longbottom annesiyle babası gibi çözülmeden önce ne kadar dayanabilecek... tabii, Potter bize kehaneti vermek istemiyorsa." "SAKIN ONLARA BERME!" diye kükredi Neville, kendini kaybetmis gibiydi, Bellatrix ona ve onu tutan kisiye asası havada yaklasırken, tekme atıp kıvranıyordu. "SAKIN ONLARA BERME, HARRY!" Bellatrix asasını kaldırdı. "Cruciol" Neville çıglık attı, bacakları gögsüne dogru çekildi ve onu esir almıs Ölüm Yiyen'in kollarında bir an havada asılı kaldı. Ölüm Yiyen onu bıraktı; Neville, her tarafı segirip acı içinde çıglıklar atarak yere düstü. "Bu sadece tadımlıktı!" dedi Bellatrix, asasını kaldırıp Neville'in çıglıklarını durdurdu. Neville simdi aglayarak onun ayakları dibinde yatıyordu. Bellatrix dönüp Harry'ye baktı. "Evet, Potter, ya bize kehaneti verirsin ya da küçük arkadasının acı içinde ölmesini seyredersin!" Harry'nin düsünmesine gerek yoktu; seçenegi kalmamıstı. Onu tutan elinin ısısıyla sıcacık hale Page 384 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı gelmis kehaneti ileri uzattı. Malfoy almak için ileri atıldı. Derken, yukarıda bir yerde iki kapı hızla açıldı ve odaya bes kisi daha girdi: Sirius, Lupin, Moody, Tonks ve Kingsley. Malfoy döndü, asasını kaldırdı, ama Tonks ona bir Sersemletme Büyüsü yollamıstı bile. Harry, büyü degdi mi degmedi mi diye bakmadı, yoldan çekilmek için platformdan asagı uçtu. Çökük zemine dogru basamak basamak at- 1027 layarak inerken büyüler yagdıran Yoldaslık üyelerinin ortaya çıkmasıyla Ölüm Yiyen'lerin dikkati tamamen dagılmıstı. Kosusan vücutların, ısık çakıslarının arasında Harry, Neville'in yerde süründügünü gördü. Bir kırmızı ısından daha kaçındı ve Neville'e ulasmak için yüzükoyun yere atladı. "yi misin?" diye bagırdı, bir büyü daha baslarının birkaç santim yukarısından vınlarken. "Eved," dedi Neville, ayaga kalkmaya çalıstı. "Ya Ron?" "Sanırıb iyi - ben çıkdıgıbda hâlâ beyinle bogusuyordu -" Aralarındaki tas zemin, bir büyünün çarpmasıyla patladı, Neville'in elinin sadece birkaç saniye önce oldugu yerde bir krater açtı; ikisi sürünerek oradan uzaklastılar; derken, nereden geldigi belli olmayan kalın bir kol Harry'yi boynundan yakalayıp havaya kaldırdı, ayak parmakları nerdeyse yere degmiyordu. "Ver onu bana," diye homurdandı bir ses kulagında, "kehaneti bana ver -" Adam Harry'nin nefes borusuna öyle bir bastırıyordu ki, Harry soluk alamıyordu. Sulanan gözleriyle, Sirius'un üç metre ötede bir Ölüm Yiyen'le düello yaptıgını gördü; Kingsley iki tanesiyle birden dövüsüyordu; hâlâ basamakların ortasında bir yerde olan Tonks, Bellatrix'e alev alev büyüler yolluyordu - kimse Harry'nin ölmekte oldugunun fakında degil gibiydi. Asasını geriye, adamın bögrüne dogru çevirdi, ama büyülü bir söz söyleyecek solugu kalmamıstı ve adamın bos eli de Harry'yi yokluyor, kehaneti tutan eline yaklasıyordu - 1028 "AAAHH!" Neville birden ortaya çıkmıs, üstlerine atlamıstı; büyülü sözleri söyleyecek durumda olmadıgından, Hermi-one'nin asasını Ölüm Yiyen'in maskesindeki göz deligine sokmustu. Adam acıyla uluyarak bir anda Harry'yi bıraktı. Harry dönüp ona baktı ve bir solukta büyülü sözleri söyledi: "SERSEMLET/" Ölüm Yiyen arka üstü düstü, maskesi kaydı: Sahga-ga'yı öldürmeye gelen Macnair'di bu, gözlerinden biri sismis, kan içindeydi. "Sagol!" dedi Harry Neville'e, onu çabucak yana çekerek. Sirius ile Ölüm Yiyen yanlarından hızla geçmisti, öyle siddetle düello ediyorlardı ki, asaları bulanık görünüyordu. Derken Harry'nin ayagı yuvarlak ve sert bir seye degip kaydı. Bir an kehaneti düsürdügünü sandı, ama sonra Moody'nin sihirli gözünün zeminde dönerek uzaklastıgını gördü. Sahibi yan yatıyordu, basından kanlar akıyordu ve ona saldıran kisi simdi Harry ve Neville'e saldırıyordu: Dolohov'du bu, uzun solgun yüzü zevkle çarpılmıstı. "Tamntallegra!" diye haykırdı, asasını Neville'e dogru tutarak; bacakları anında bir tür hummalı step dansı yapmaya baslayan Neville, dengesi bozularak yeniden yere düstü. "Simdi, Potter -" Asasıyla Hermione üzerinde kullandıgı kırbaçlama hareketinin aynısını yaparken, Harry, "Protego!" diye bagırdı. Yüzünden küt kenarlı bıçak gibi bir seyin geçtigini 1029 hissetti; siddetinden yanlamasına yere devrildi ve Neville'in sarsılan bacakları üzerine düstü, ama Kalkan Büyüsü, Dolo-hov'un büyüsünü büyük ölçüde engellemisti. Dolohov yeniden asasını kaldırdı. "Accio keha-" Sirius bir anda orada belirdi, omzuyla Dolohov'a vurdu ve onu savurarak yoldan çekti. Kehanet yeniden Harry'nin parmaklarının ucuna kadar gitmisti, ama onu tutmayı basardı. Simdi Sirius ve Dolohov düello yapıyorlardı, asalan kılıç gibi parıldıyor, uçlarından kıvılcımlar fıskırıyordu - Page 385 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı Dolohov, Harry ve Hermione üzerinde kullandıgı kırbaçlama hareketinin aynısını yapmak için asasını geri çekti. Harry ayaga fırlayarak haykırdı: "Petrificus Totaîus!" Bir kez daha, kollarıyla bacakları birbirine yapısan Dolohov geriye dogru devrilip küt diye sırtüstü düstü. "Temiz is!" diye bagırdı Sirius, bir çift Sersemletme Büyüsü onlara dogru uçarken Harry'nin kafasını asagı iterek. "Simdi buradan çıkmanı istiyorum -" kisi birden yeniden egildiler; yesil bir ısın Sirius'u sıyırıp geçti. Harry odanın karsısında Tonks'un tas merdivenin ortalarında bir yerden düstügünü, gevsek bedeninin basamaktan basamaga yuvarlandıgını ve Bellatrix'in muzaffer bir sekilde yeniden arbedeye katılmak için geriye kostugunu gördü. "Harry, kehaneti al, Neville'i yakala ve kaç!" diye haykırdı Sirius, Bellatrbc'in yanına gitmek için kosarak. Harry daha sonra ne oldugunu görmedi; Kingsley, çopur ve artık maskesiz Rookwood'la çarpısarak görüs alanından geçti; Harry kendini Neville'e dogru atarken basının üstünden yesil bir ısın daha uçtu - 1030 "Ayaga kalkabilir misin?" diye bagırdı, bacakları kontrol dısı hareketlerle sarsılan ve segiren Neville'in kulagına. "Kolunu boynuma dola -" Neville öyle yaptı - Harry onu zorlukla kaldırdı - Neville'in bacakları hâlâ her yönde uçusuyordu, onu tasımıyorlardı. O sırada bir adam sanki havadan düsmüs gibi üstlerine atladı: kisi de geriye devrildi, Neville'in bacakları sırtüstü dönmüs bir böceginkiler gibi çılgınca çırpınıyordu. Harry sol kolunu havaya kaldırarak, küçük cam topu parçalanmaktan korumaya çalıstı. Kulagında Lucius Malfoy'un sesi, "Kehanet, kehaneti ver bana, Potter!" diye hırladı ve Harry, Malfoy'un asasının ucunun kaburgalarının arasını siddetle dürttügünü hissetti. "Hayır - kalk - üstümden... Neville - tut sunu!" Harry kehaneti karsıya attı, Neville sırtının üstünde kendini döndürdü ve küreyi gögsüyle aldı. Malfoy bu sefer asasını Neville'e dogrulttu, ama Harry kendi asasını omzunun üstünden uzatıp onun vücuduna bastırarak bagırdı: "Impedimenta!" Malfoy sırtından uçup gitti. Harry yeniden ayaga kalkmaya hamle ederken etrafına baktı ve Malfoy'un, simdi Sirius ve Bellatrix'in düello ettikleri platforma çarptıgını gördü. Malfoy asasını yeniden Harry ve Neville'e dogrulttu, ama o daha nefesini toparlayıp darbesini indi-remeden, Lupin aralarına atladı. "Harry, digerlerini topla ve GT!" Harry, Neville'i cüppesinin omzundan yakalayıp oldugu gibi tas basamakların ilk sırasına kaldırdı; Neville'in bacakla- 1031 n segiriyor, titriyor, agırlıgını tasımıyordu; Harry onu yeniden var gücüyle kaldırdı, bir basamak daha tırmandılar - Bir büyü, Harry'nin topugunun yanında tas sıraya vurdu; sıra toz haline geldi. Harry bir alt basamaga düstü. Neville yere çökmüstü, bacakları hâlâ titriyor, çırpınıyordu. Kehaneti cebine attı. "Hadi gel!" dedi Harry umutsuzca, Neville'in cüppesini çekerek. "Bacaklarınla itmeye çalıs, hadi -" Olaganüstü bir çabayla onu bir daha kaldırdı, Neville'in cüppesi sol dikislerinden boylu boyunca yırtıldı - cam elyafından küçük küre cebinden düstü ve ikisi de yakalayama-dan, Neville'in debelenen ayaklarından biri onu tekmeledi; küre üç metre kadar sag taraflarına yuvarlandı ve altlarındaki basamaga çarpıp parçalandı. Her ikisi de, bu olaydan iyice afallamıs halde kürenin kırıldıgı yere bakarken, muazzam ölçüde büyümüs gözleri olan inci beyazı bir sekil havaya yükseldi, ama onu baska fark eden olmadı. Harry onun agzının kıpırdadıgını görüyordu, ne var ki, çevrelerindeki gümbürtü, feryatlar ve çıglıklar arasında, kehanetin tek kelimesini bile duyamadı. Sekil konusmayı bıraktı ve yokluk içinde eridi. "Harry, çok özür dilerib!" diye bagırdı Neville, bacakları debelenmeyi sürdürürken yüzü keder içindeydi. "Çok özür dilerib, Harry, öyle olsun isdebedib -" "Önemi yok!" diye bagırdı Harry. "Sen ayaga kalkmaya çalıs yeter, gidelim bura-" "Dubbledore!" dedi Neville, Harry'nin omzunun üstünden bakarak; terli yüzü aniden kendinden geçmis gibi ısıldadı. Page 386 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı 1032 "Ne?" "DUBBLEDORE!" Harry dönüp Neville'in gözlerini diktigi yere baktı. Tam tepelerinde, Beyin Odası'na açılan kapının çerçevesi içinde, asasını kaldırmıs, yüzü beyaz ve korkunç öfkeli, Albus Dumbledore duruyordu. Harry vücudunun her zerresinden bir tür elektrik akımının geçtigini hissetti -kurtulmuslardı. Dumbledore hızla basamaklardan indi, Neville'in ve artık oradan gitmeyi düsünmeyen Harry'nin yanından geçti. En yakındaki Ölüm Yiyen'ler onun orada oldugunu fark edip de digerlerine seslendiklerinde, Dumbledore basamakların altına inmisti bile. Ölüm Yiyen'lerden biri kaçmaya çalıstı, karsılarındaki tas basamaklardan yukarı maymun gibi tırmandı. Dumbledore'un büyüsü, sanki görünmez bir misinayla yakalamıs gibi rahatlıkla ve çabasız-ca geri çekti onu. Artık sadece bir çift düello ediyordu, belli ki yeni gelenin farkında degildiler. Harry Sirius'un, Bellatrix'in kırmızı ısınından kaçındıgını gördü: Rakibine gülüyordu. "Hadi ama, daha iyisini yapabilirsin!" diye bagırdı, sesi magaramsı odada yankılandı. ikinci ısın tam gögsüne isabet etti. Yüzündeki gülüs henüz silinmemisti, ama gözleri hayretle açıldı. Harry Neville'i bıraktı, oysa bıraktıgının farkında degildi. Dumbledore da platforma dogru döndügünde, Harry yeniden basamaklardan asagı sıçrıyordu, asasını da çıkarmıstı. 1033 Sirius'un düsmesi çok uzun sürdü sanki: Kemerden sarkan eski püskü tülün içinden arkaya dogru düserken, bedeni zarif bir kavis çizdi. Harry, vaftiz babası kadim kapıdan içeri düsüp tülün arkasında yok olurken, onun yıpranmıs, vaktiyle yakısıklı olan yüzünde korku ve hayret karısımı bir ifade gördü; tül, siddetli bir rüzgâra kapılmıs gibi bir an dalgalandı, sonra yine eski haline döndü. Harry, Bellatrix Lestrange'ın muzaffer çıglıgını duydu, ama hiçbir anlamı olmadıgını biliyordu - Sirius sadece kemerden içeri düsmüstü - simdi öbür tarafta yeniden belirecekti... Ama Sirius yeniden belirmedi. "SIRIUS!" diye haykırdı Harry. "SRUS!" Zemine yaklasırken, kesik kesik, içini yakan soluklar alıyordu. Sirius perdenin hemen arkasında olmalıydı. O, Harry, onu gerisingeri çekecekti... Ama zemine erisip de platforma dogru kostugunda, Lupin onu gögsünden yakalayıp geri çekti. "Yapabilecegin hiçbir sey yok, Harry -" "Tut onu, kurtar onu, sadece öbür tarafa geçti!" "- artık çok geç, Harry." "Hâlâ ona erisebiliriz -" Harry bütün gücüyle ve siddetle mücadele ediyordu, ama Lupin onu bırakmadı... "Yapabilecegin hiçbir sey yok, Harry... hiçbir sey... gitti..." 1034 OTUZ ALTINCI BÖLÜM Korktugu Tek Kisi "Gitmedi!" diye feryat etti Harry. nanmıyordu; inanmayacaktı; bütün gücüyle Lu-pin'den kurtulmaya çalısıyordu. Lupin anlamıyordu; o perdenin arkasında insanlar saklıydı; Harry odaya ilk girdiginde onların fısıldastıklarını duymustu. Sırius saklanıyordu, gözden uzaktaydı sadece - "SIRUS!" diye haykırdı. "SIRUS!" "Geri dönemez, Harry," dedi Lupin, Harry'yi zapt etmeye Page 387 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı çabalarken sesi çatlayarak. "Geri dönemez, çünkü öl-" " ÖL - ME - D!" diye kükredi Harry. "SIRUS!" Etraflarında halâ hareket vardı, bosuna kosusturma, çakan büyüler. Harry için kuru gürültüden ibaretti, sekip yanlarından geçen lanetlerin önemi yoktu, hiçbir seyin önemi yoktu; yeter ki Lupin, yalnızca birkaç metre ötede, o eski perdenin arkasında duran Sirius birazdan ortaya çıkıp yeniden kavgaya katümaya hevesli bir halde kara saçlarını arkasına atmayacakmıs gibi yapmaktan vazgeçsin. Lupin, Harry'yi sürükleyerek platformdan uzaklastı] 1035 di. Hâlâ kemere bakmakta olan Harry, onu böyle beklettigi için Sirius'a kızmaya baslamıstı artık - Ama Lupin'den kurtulmak için debelenirken bile, aklının bir kösesi, Sirius'un onu daha önce hiç bekletmediginin farkındaydı... Sirius, Harry'yi görmek için, ona yardım etmek için her seyi tehlikeye atmıstı hep... Harry hayatı buna baglıymıs gibi feryat ederken Sirius o kemerin içinden çıkmıyorsa, bunun tek açıklaması, gerçekten geri dönemedigiydi... gerçekten - Dumbledore geriye kalan Ölüm Yiyen'lerin çogunu odanın ortasına toplamıstı, görünmez iplerle baglanıp etkisiz hale getirilmis gibiydiler; Deli-Göz Moody odanın bir ucundan sürünerek Tonks'un yerde yattıgı noktaya gelmis, onu kendine getirmeye çalısıyordu; platformun arkasında hâlâ ısıklar çakıyor, homurtular ve haykırıslar yükseliyordu - Kingsley fırlamıs, Sirius'un Bellatrix'le düellosunu sürdürüyordu. "Harry?" Neville, basamaklardan tek tek kayarak Harry'nin durdugu yere gelmisti. Harry artık Lupin'den kurtulmaya çalısmıyordu, ama o yine de, önlem niyetine, Harry'nin kolunu bırakmamıstı. "Harry... gerçekden çok üzgünüb..." dedi Neville. Bacakları hâlâ kontrolsüz sekilde dans ediyordu. "O adab -Sirius Black, arkadasın bıydı?" Harry basını evet anlamında salladı. "Dur bakalım," dedi Lupin usulca, asasını Neville'in bacaklarına dogrulttu ve, "Finite," dedi. Büyü kalktı: Neville'in bacakları yere indi ve hareketsiz kaldı. Lupin'in 1036 yüzü solgundu. "Haydi - haydi ötekileri bulalım, nerede, Neville?" Lupin konusurken kemere arkasını döndü. Sanki her sözcük ona acı veriyordu. "Hepsi arka darafdalar," dedi Neville. "Ron'a bir beyin saldırdı, aba sanırıb bir seyi yok - Herbione baygın, aba kondrol eddik, nabzı adıyordu -" Güm diye bir ses geldi ve platformun arkasında bir feryat koptu. Harry, Kingsley'nin acıyla haykırarak yere düstügünü gördü: Dumbledore hızla o tarafa dönerken Bellat-rix Lestrange sıvıstı. Dumbledore'un ona yolladıgı büyüyü savusturdu; simdi basamakların yarısına gelmisti - "Harry - hayır!" diye bagırdı Lupin, ama Harry kolunu onun gevsemis elinden kurtarmıstı bile. "SIRIUS'U ÖLDÜRDÜ!" diye bögürdü Harry. "ONU ÖLDÜRDÜ - BEN DE ONU ÖLDÜRECEGM!" Ve fırlayıp tas basamakları tırmanmaya basladı; insanlar arkasından bagırıyordu, ama umrunda degildi. Bellat-rix'in cüppesinin etegi ileride gözden kayboldu ve tekrar beyinlerin yüzdügü odaya girdiler... Bellatrix omzunun üzerinden nisan alarak bir büyü yolladı. Depo havaya kalktı ve yana yattı. çindeki pis kokulu sıvı, Harry'nin üstüne sel gibi bosaldı; beyinler üzerinde kayıyor, hareket ediyordu, uzun ve renkli dokunaçlarım çevirmeye baslamıslardı, ama Harry, "Wingardium Leviosa!" diye bagırınca, üzerinden havaya uçtular. Kaya kaya kapıya dogru kostu; yerde inleyen Luna'nın üzerinden atladı, ona, "Harry - ne -?" diyen Ginny'nin yanından geçti, hâlâ halsizce kıkırdayan Ron'un ve baygın du- 1037 rumdaki Hermione'nin yanından geçti. Daire seklindeki siyah odaya açılan kapıyı tuttugu gibi çekip açtı ve Bellat-rix'in odanın karsı tarafındaki bir kapıdan geçerek kayboldugunu gördü; ötesinde, asansörlere giden koridor gözüküyordu. Fırladı/ ama Bellatrix kapıyı arkasından kapamıs, duvarlar dönmeye baslamıstı bile. Harry bir kez Page 388 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı daha, samdanlardan gelen yol yol mavi ısıkla çevriliydi. Duvar gümbürdeyerek yeniden dururken, "Çıkıs nerede?" diye bagırdı çaresizlik içinde. "Çıkıs kapısı nerede?" Sanki oda da onun sormasını bekliyordu. Tam arkasındaki kapı savrulup açıldı, önünde asansörlere giden, mesalelerle aydınlatılmıs ve bombos koridor uzanıyordu. Kostu... leride bir asansörün tıkırdadıgmı duyabiliyordu; koridordan son süratle geçti, köseyi hızla döndü ve ikinci bir asansör çagırmak için dügmeyi yumrukladı. Asansör tangır tungur alçaldı, alçaldı; parmaklıklar iki yana dogru kayıp açıldı ve Harry içeri dalıp bu sefer de "Atriyum" yazan dügmeye vurdu. Kapı kapandı ve Harry yükselmeye basladı... Parmaklıklar tam olarak açılmadan, iterek zorla dısarı çıktı ve etrafına bakındı. Bellatrix neredeyse koridorun öbür ucundaki telefon asansöründeydi, ama Harry oraya dogru kosarken arkasına baktı ve ona bir büyü daha yolladı. Harry, Sihirli Kardesler Fıskıyesi'nin arkasına girdi: Büyü, yanından vınlayarak geçip Atriyum'un öbür ucundaki dövme altından parmaklıklara vurdu, onları çan gibi 1038 çınlattı. Baska ayak sesi gelmiyordu. Bellatrix kosmayı bırakmıstı. Harry heykellerin arkasında egilip kulak kesildi. "Harry, pabucu yarım, çık dısarıya oynayalım!" diye seslendi Bellatrix, bebek taklidi yaparak. Sesi cilalı ahsap zeminde yankılandı. "E niye pesimden geldin o zaman? Buraya sevgili kuzenimin intikamını almaya geldin sanıyordum!" "Onun için geldim!" diye bagırdı Harry. Odanın her tarafında yirmi kadar hayalet Harry, geldim! geldim! geldim! diye tekrar etti. "Aaaa... onu seviyor muydun, minik bebek Potter?" Hanenin içinde daha önce hiç duymadıgı kadar büyük bir nefret kabardı; fıskiyenin arkasından fırladı ve haykırdı: "Crucio!" Bellatrix çıglık attı: Büyü ayaklarını yerden kesmisti, ama Neville gibi acıdan kıvranıp feryat etmiyordu - tekrar ayaga kalkmıstı bile, nefes nefeseydi, artık gülmüyordu. Harry yine altın fıskiyenin arkasına girdi. Bellatrix'in karsı-büyüsü yakısıklı büyücünün kafasına isabet etti, kafa kopup altı metre öteye düserek ahsap zemini uzun çizikler içinde bıraktı. "Daha önce hiç Affedilmez Lanet yapmadın, degil mi, çocuk?" diye bagırdı Bellatrix. Bebek sesiyle konusmayı bırakmıstı simdi. "Gerçekten kastetmen gerek, Potter! Gerçekten acı vermeyi istemen gerek - zevk alman gerek - haklı öfke pek uzun süre canımı yakmaz - nasıl yapıldıgını göstereyim mi sana, ne dersin? Sana bir ders vereyim -" Harry fıskiyenin öbür tarafından dolanmak üzereydi ki, Bellatrix, "Crucio!" diye haykırınca yeniden egilmek 1039 zorunda kaldı. At-adamın yay tutan kolu fırladı gitti ve büyük bir gürültüyle altın büyücünün kafasına yakın bir yere düstü. "Potter, beni yenemezsin!" diye bagırdı Bellatrix. Harry onun kendisim görerek dogru dürüst bir atıs yapabilmek için saga dogru gittigini duyabiliyordu. Heykelin etrafından dolanıp ondan uzaklastı, at-adamın bacaklarının arkasına saklandı, boyu ev cinininkiyle aynı hizadaydı. "Ben, Karanlık Lord'un en sadık hizmetkârıydım, hâlâ da öyleyim. Karanlık Sanatları ondan ögrendim ve öyle güçlü büyüler biliyorum ki, zavallı küçük çocuk, boy ölçüsmeyi hayal bile edemezsin -" "Sersemlet!" diye haykırdı Harry. Simdi bassız olan büyücüye gülümseyerek bakan cincücenin etrafından dolanarak, gözleriyle fıskiyeyi tarayan Bellatrix'in sırtına nisan almıstı. Ama o öyle hızlı davrandı ki, Harry egilecek vakti zar zor buldu. "Protego!" Kendi Sersemletme Büyüsü'nün kırmızı ısını kendisine dogru sekti. Harry yine fıskiyenin arkasına sıgınırken, cincücenin kulaklarından biri kopup odanın karsı tarafına dogru uçtu. "Potter, sana bir sans verecegim!" diye bagırdı Bellat-rix. "Bana kehaneti ver - hemen simdi bana dogru yuvarla - belki o zaman hayatını bagıslayabilirim!" Page 389 Harry Potter Zümrüdüanka Yoldaslıgı "E öyleyse beni öldürmen gerekecek, çünkü kehanet gitti!" diye kükredi Harry ve tam bagırırken, alnını bir acı dagladı; yara izi yine cayır cayır yanıyordu ve içinde, ken- 1040 di öfkesiyle hiçbir baglantısı olmayan bir hiddet hissetti. "Ve o bunu biliyor!" dedi Harry, Bellatrix'inkine rakip çılgın bir kahkahayla. "Can dostun Voldemort da onun gittigim biliyor! Senden pek memnun kalmayacak, degil mi?" "Ne? Ne demek istiyorsun?" diye bagırdı Bellatrix ve ilk kez, sesinde korku vardı. "Neville'i basamaklardan çıkarmaya çalısırken kehanet paramparça oldu! Voldemort buna ne diyecek sence, ha?" Yara izi yandı, daglandı... acısından, gözünden yas geliyordu... "YALANCI!" diye çıglık attı Bellatrix, ama Harry simdi onun kızgınlıgının arkasındaki dehseti duyabiliyordu. "O, YANINDA, POTTER VE BANA VERECEKSN! Accio kehanet! ACCO KEHANET!" Harry bunun onu kızdıracagını bildiginden tekrar güldü, basındaki acı öyle siddetli bir hal almıstı ki, kafatası patlayacakmıs gibiydi. Tek kulaklı cincücenin arkasından bos elini çıkardı ve Bellatrix ona bir tane daha yesil ısın gönderince, hemen geri çekti. "Hiçbir sey yok!" diye bagırdı. "Çagıracak hiçbir sey yok ortada! Parçalandı, ne dedigini de kimse duymadı, git patronuna bunu söyle!" "Hayır!" diye haykırdı Bellatrix. "Dogru degil, yalan söylüyorsun! EFENDMZ, DENEDM, ELMDEN GELEN YAPTIM - BEN CEZALANDIRMAYIN -" "Hiç nefesini tüketme!" diye bagırdı Harry, yara izindeki acının daha da beter hale gelmesinden dolayı gözlerini sıkı sıkı yumarak. "Buradan seni duyamaz!" 1041 "Duyamam, öyle mi, Potter?" dedi tiz, soguk bir ses. Harry gözlerini açtı. Uzun, ince, siyah kukuletalı; korkunç, solgun, yıla-nımsı yüzlü; gözbebekleri dikey çizgilerden olusan, dik dik bakan kırmızı gözlü... Lord Voldemort salonun ortasında belirmisti. Donakalmıs, kıpırdayamayan Harry'ye asasını dogrultmustu. "Demek kehanetimi kırdın," dedi Voldemort yumusak bir sesle, o merhametsiz kırmızı gözleriyle Harry'ye bakarak. "Hayır, Bella, yalan söylemiyor... onun o degersiz zihninin içinden hakikatin bana baktıgını görüyorum... ayların hazırlıgı, ayların çabası... ve Ölüm Yiyen'lerim Harry Potter'in benim isimi bozmasına izin verdi yine..." "Efendimiz, özür dilerim, bilmiyordum, Animagus Black'le dövüsüyordum!" diye agladı Bellatrix, agır agır ona dogru yürüyen Voldemort'un ayaklarına attı kendini. "Efendimiz, bilmelisiniz ki -" "Sus, Bella," dedi Voldemort tehlikeli bir sesle. "Seninle birazdan ilgilenecegim. Sihir Bakanlıgı'na senin salya sümük özürlerini mi dinlemeye geldim sanıyorsun?" "Ama Efendimiz - o burada - asagıda -" Voldemort ona kulak asmadı. "Sana söyleyecegim baska bir sey yok, Potter," dedi alçak sesle. "Bana çok sık, çok uzun süre sıkıntı verdin. AVADA KEDAVRA!" Harry karsı koymak için agzını bile açmamıstı; zihni bombostu, asası elinde yere dönük, faydasız bir sekilde duruyordu. Ama birden fıskiyedeki bassız büyücü heykeli canlan- 1042 di ve kaidesinden sıçrayıp büyük bir tangırtıyla Harry ile Voldemort'un arasına indi. Büyü, Harry'yi korumak için kollarını açan heykelin gögsünden zararsızca sekti. "Ne -?" diye haykırdı Voldemort, etrafına bakınarak. Sonra fısıltıyla, "Dumbledore!" dedi. Harry, yüregi agzında, arkasına döndü. Dumbledore altın kapının esiginde duruyordu. Voldemort asasını kaldırdı ve yeni bir yesil ısın Dumbledore'a dogru fırladı. Dumbledore, pelerini uçusarak simsek gibi dönüp kayboldu. Bir an sonra Voldemort'un arkasında yeniden belirdi ve asasını fıskiyenin kalıntılarına dogru salladı. Öbür heykeller de canlandılar. Cadı heykeli Bellatrix'e Page 390